​Mijn eerste lustrumtitel, de vijfde keer Miami

Twee eentjes, een tweetje, vijf drietjes, een vier en een vijfje als laagste, dus dan staat een zeven in de medal race niet netjes. Maar ach, ben ik tevreden met mijn zege op de world cup in Miami? Jazeker. Heb ik van blijheid met een Nederlandse vlag tussen de badgasten hier over het strand gerend? Nope.

Want zo blij ben ik nou ook weer niet. Het is bovendien de vijfde keer in mijn nog maar prille carrière dat ik 'm win, dus ga ik er niet raar over doen. En de Fransen, de olympische Pool en de Israëli's waren er niet eens. Maar van de rest, was ik dus de beste, yep. Ook van mijn vriend Aichen, die me op het WK nog versloeg. Nu had ik 'm in de smiezen.

Dat deze week echt top was, dat was dat die lange zich steeds vooraan meldde. Kiran, mijn trainingsmaatje, stond tot de medal race tweede. Hij had het in die race net zo als ik behoorlijk zwaar. Vooral door de dunne wind, die ook nog eens draaierig en vlagerig was. Hij werd zesde, eindigde één plek voor mij.

Maar ik had genoeg voorsprong om één te blijven, Kiran zakte drie plaatsjes. Ook geen ramp, het komt allemaal wel. Hij vaart steeds constanter mee voorin, daar gaat het om. We finishten deze week zelfs twee keer één-twee. Het deed me een beetje denken aan mijn eerste jaren toen ik dat met Casper Bouman ook had, in Hyères bijvoorbeeld.

Maar genoeg over vroeger. Over drie weken is het WK in Israël, van 20 tot 27 februari. Dat is wel echt een prijs. Ook al gaat het dit jaar eigenlijk allemaal om de Spelen in augustus, wereldkampioen willen we allemaal wel worden. In Eilat zal iedereen er dus zijn. Kiran en ik ook, we gaan er daar weer lekker tegenaan. Vol d'r op!

Ik gebruikte deze week niet eens mijn beste materiaal, voer zelfs met het zeil van het WK in Oman. Terwijl je eigenlijk maar één regatta doet met zo'n zeil. Nieuwe dingen lagen al klaar voor me, maar winnen met oud spul werkt extra motiverend. Zo doen we dat: met een oude brommer de TT winnen is extra leuk.


Dorian

(Foto: Richard Langdon)