Het mooiste sportmoment wordt voor mij bepaald door de prestatie van de persoon om wie het gaat, maar ook door de plek waar ik was en in welke omstandigheden. Ik heb het over de gouden medaille van Marianne Vos op de wegwedstrijd in Londen 2012. Ik zat op de bank in het olympisch huis in Weymouth, en keek met mijn coach Aaron McIntosh. We zaten op het puntje van de bank. De verwachting rond Marianne was enorm, en het dan toch weten te doen, dat vonden we daar in die kamer echt geweldig. Ik deelde dat moment met Aaron. Het was het eerste goud wat ik gewonnen zag worden. Live op tv. Ik kende haar natuurlijk, niet zo heel goed. Maar Maurits Hendriks, de chef d'équipe, had ons alks sporters zo goed het teamgevoel gegeven, ik voelde me echt lid van een hecht team. We waren verbonden. Niet dat ik zo zeer een klik met haar had, ze is ook een beetje in de Heer enzo, maar ik bewonderde haar als persoon. Haar keuzes zijn zó goed! Zo'n klein tenger meisje dat zo dominant kan zijn in wat ze doet. Het is echt het mooiste sportmoment uit mijn leven. Als kijker dan hè.