​De herfst uit de oren houden en feesten!

Ik zit op Texel, lekker thuis bij mijn ouders. Joggingpak aan, de capuchon op om de herfst uit mijn oren te houden. Misschien is het ook illustratief voor hoe ik me voel; een beetje denkerig en gewoon moe.

Het WK was niet best, dat kan ik niet meer terugdraaien. Anderen waren de afgelopen week beter, zoals Julien Bontemps, de Franse wereldkampioen. Ik zou het niet lang met hem volhouden op een steiger, zelfs niet bij ondergaande zon, maar hij was gewoon de beste.

Een zevende plaats, niet op het podium, dat is een nieuwe gewaarwording voor me en ik heb tijd nodig om dat te verwerken. Als ik er alles uit had gehaald wat er inzat, was het okay geweest. Maar dat is niet zo. Ik heb me laten afleiden, niet goed gevaren. Binnenkort ga ik met Aaron, mijn coach, op de skype alles bespreken.

Voor nu wil ik mezelf er toe zetten er meer voor mijn omgeving te zijn. Thuis, maar om te beginnen vanavond bij de huldiging van de Delta Lloyd Kernploeg. Want er zijn ook dingen heel goed gegaan in Santander. Zelf ben ik blij met de nationale olympische nominatie. Maar vooral de gouden medailles van Marit en Nicholas waren te gek! Dus daar zijn we vanavond volop bij, party time!

En daarna komt zaterdag. Dan hebben Sas en ik ons trouwfeest op Texel. Met al onze vrienden, mijn hele wereld om me heen. Terwijl ik met het WK bezig was, regelden mijn vader, moeder en broer Aad alles, samen met de mensen van de feestlocatie, Paal17. Nu ik terug ben, kan ik ze eindelijk helpen.

Alleen... dat lukt me niet. Ik loop altijd in de weg. Maar de goede wil is er, en dat is voor mijn familie genoeg. Gisteren ben ik dus maar wat gaan surfen, wat ik eigenlijk nooit doe, zo vlak na een toernooi. Blijkbaar had ik mijn plank even nodig.

Aad was mee. En ik kon het nog.