​Doorgaan of niet stoppen, dat is de kwestie

De kogel is door de kerk. Ik ga door met surfen, of in ieder geval stop ik niet. En als je doorgaat met windsurfen, of dus niet stopt, is er maar één reden waarom je dat doet, heel simpel omdat windsurfen op topniveau maar één doel kent: de Olympische Spelen.

Zelfs een WK is in feite voorbereiding. Ik wilde in Japan de medalrace halen, dat is vrijdag gelukt. Ik wilde me daarin nog verbeteren, dat is met de negende naar uiteindelijk de achtste plek ook gelukt. De medalrace won ik, ook gelukt. Maar loop ik nu de polonaise? Nope!

Ik loopt trouwens nooit de polonaise, of het moet thuis om de tafel met Lise zijn. Maar ik ga zeker niet de tevreden makker uithangen. Dit WK heeft mij geleerd dat er volgend jaar een wedstrijd bij moet, dat ik mijn competitie-intensiteit moet verhogen, meer moet gaan doen.

Verbazingwekkend is dat niet, maar leerzaam is die constatering wel na de afgelopen week. Qua varen was het naadje, allemaal lichte wedstrijden. De vedergewichten hadden groot voordeel. Bij de medalrace stond gelukkig wat wind en ging ik gelijk weer hard. Dat was echt wel even lekker, met een ééntje eindigen.

'Ga je door tot aan de Spelen?', vraagt iedereen. Ja, dat is natuurlijk wel de bedoeling, waarom zou ik anders doorgaan? Of in ieder geval niet stoppen? Maar we moeten nog veel puntjes op veel i-tjes zetten als het gaat om de balans tussen mijn privé en de sport.

Woensdag heb ik de Japanse KPN financieel in rustiger vaarwater gebeld. Sasha, mijn broer Adriaan, papa, mama, ik heb iedereen opgetelefoneerd. Ik sliep slecht, want wat moest ik doen? Na acht maanden niets te hebben gedaan, alles weg te laten lopen, vond ik het surfen de laatste tijd weer heerlijk, maar plotseling was ik niet meer zeker over de toekomst.

Sasha zei: 'Alles wat je gaat doen is oké, ik steun je.' Wát een vrouw heb ik! De mensen moesten eens weten hoe het is om met zo'n egocentrische topsportende luilak met twee linker handen samen te zijn, een kind mee op te voeden. Ik doe mijn best als echtgenoot en vader, maar het lijkt allemaal nergens op.

Wat ik woensdag besprak, hou ik bij me. Maar ik merkte die dag weer eens waar ik vandaan kom en bij wie ik hoor. Klinkt misschien zwaar, maar ik slaap nooit slecht. Dat zegt wel wat. Sinds woensdag pit ik weer als Doornroosje.

Ga ik door tot aan de Spelen in Tokyo? Wie weet, haha. Iedereen wil dat ik dat van de daken schreeuw, maar ik hoorde ooit een verhaal over de voetbaltrainer Rinus Michels. Die kreeg bij Ajax na een competitiewedstrijd op zondag de vraag wie hij woensdag tijdens een Europacupwedstrijd zou opstellen. Hij antwoordde: 'Hoe ken ik dat nou zegge, as ik niet eens weet hoe ik dinsdagnacht zal legge?'

Er kan veel gebeuren in drie jaar. We moeten mijn schema's nog beter aanpassen aan mijn belofte aan Sasha dat ik er meer zal zijn dan de jaren voor Rio. En Kiran probeert me natuurlijk ook aan de kant te varen, we moeten het echt samen uitvechten.

Maar ik voelde me op de plank tijdens de medalrace weer eens helemaal top. Dus... geen polonaise, maar op dat kleine plankje in die grote zee viel zaterdag alles weer eens op zijn plaats. We gaan lekker aan het werk, vol d'r op. En nu eerst naar huis om mijn vrouwen te knuffelen, voor de balans.


Dorian

(Actiefoto: Robert Hajduk)