​Ik ben topfit, maar mijn mast was dat niet

Het is altijd weer schrikken als iets afbreekt. Blijkbaar kregen Kiran en ik onze nieuwe masten uit een slechte run op de fabriek. Die van hem brak eerder al, bij redelijk zwaar weer, die van mij begaf het toen ik deze week even agressief pompte, opgefokt als ik was door de cijfers vanaf Palma de Mallorca.

Daar zijn ze een wedstrijd aan het surfen, normaal gesproken ben ik daar ook. Nu kozen we anders. Ik zag in de RS:X-uitslagen een paar namen vooraan die daar nooit staan. Dus ik was effe gemotiveerd en páng, mastje doormidden. Carbon, koolstofvezel, okay, het gebeurt hoogst zelden, maar het kàn dus wel stuk.

De olympische RS:X-klasse is 'one-design', iedereen heeft exact hetzelfde materiaal; zelfde mast, zeil, giek en board... niet zo spannend dus. Bij de Spelen worden vooraf al die spullen minutieus op weeffoutjes nagelopen, elektronisch. Maar op andere momenten kan er af en toe iets kapot gaan blijkbaar.

Terwijl het materiaal geen issue hoort te zijn. Die hete sfeer van de allernieuwste spullen, zoals je die vaak hebt onder windsurfers, die heb je bij de RS:X niet. Dat rellerige, dat je iets moét hebben omdat het het beste is, iets totaaaaaal snels zogenaamd, dat gevoel ontbreekt. Een olympische set wordt gemaakt door Neilpryde. Bàsta, geen discussie. En dat is wel zo rustig. Ook al blijft het altijd zoeken, steeds proberen. Want het ene board komt natuurlijk beter uit het malletje dan het andere.

Ik ben voor nu wel even klaar met trainen. In mijn pannetje was ik dat stiekem al een week. Na 2,5 maanden keihard gaan in een vol programma in Nieuw-Zeeland, ga ik terug naar L.A. voor zes dagen. En dan door naar Nederland. Ik blijf twee dagen op Texel en vertrek dan half april al weer naar Hyères, Frankrijk, voor een wedstrijd.

En daar heeft deze jongen dus heel veel zin in. Lekker kijken waar ik sta. Want ik ben topfit. Alleen mijn mast was dat even niet.