​'Ik wil iemand worden die stemt'

Er zit niets anders op, ik moet boete doen. Want heb ik gestemd voor de gemeenteraadsverkiezingen? Nee.

O, o, o... slecht! Vaders en moeders gaan altijd consequent, mijn broer Adriaan is er ook zo een. Als ze 's ochtends het stembureau van het slot af doen, glipt-ie al mee naar binnen. Bij wijze van spreken. Ze gaan altijd, zeker mijn moeder. Die kan echt gloedvol ergens voor of tegen stemmen.

Ik niet. Terwijl het niet ingewikkeld is vanuit het buitenland, ook niet vanuit Nieuw-Zeeland waar ik nu train. Gewoon vooraf een verzoek bij je gemeente indienen of je per brief mag stemmen, klaar. Maar ik heb dat dus niet uitgezocht, of te laat eigenlijk: woensdag namelijk.

Ik hoorde dit jaar bij de 48 procent niet-stemmers. En wel vaker merkte ik pas iets van verkiezingen als ze op tv met van die staatjes stonden te goochelen. Was ik net terug uit het buitenland of nog ín het buitenland zelfs, of had ik gewoon iets te lang geen krant gezien.

Smoesjes!

Want ik wil iemand zijn die stemt. Nu ben ik nog jong en jonge Nederlanders schijnen zich slecht aan de politiek te kunnen verbinden. Gaat voor mij ook wel een beetje op. Het is lekker om me overal tegenaan te bemoeien vanaf de keukentafel thuis, maar stemmen? Sorry, vergeten.

Als ik ouder ben, ga ik stemmen. Ik zou teleurgesteld in mezelf zijn als ik dat niet zou doen. Op het eiland waren de onderwerpen niet mals deze keer, vaders heeft me bijgepraat. Een energieneutraal Texel in 2020? Ben ik vóór! Bouwen op het eiland? Zorgvuldig plannen maar zeker niet naast mijn schuurtje. Goede zorg en onderwijs? Vóór!

Een coffeeshop? Moeilijker. Ik ben wel voor vrijheid blijheid, maar door de repressie in Zuid-Limburg krijgt Texel dan een enorme aanzuigende werking op Duitse, Belgische en Franse drugstoeristen. Mij zie je sowieso niet tussen de stuffies. Sportman hè.