16/01/2014, Dorian
In ben de Noordzee overgevaren met Team Brunel. Sinds vannacht is de Volvo Ocean Race voor mij tastbaar. Wat een sensationele trip met schipper Bouwe Bekking en zijn mannen heb ik achter de rug. Niet normaal! Alles gaat op power honderd procent, de manoeuvres zijn kort en krachtig. Zo niet, dan gaat Bouwe te keer, hard en eerlijk. Vreselijk mooi, ze sparen elkaar niet.
Zelf stond ik het meest aan de koffiemolen. Zwaar werk. Je kan zo'n zeil niet rustig in vijf minuten omhoog brengen, nee, dat moet met een bloedgang. Dat ga je voelen hoor. Prachtig. Ik geloof dat we vannacht alle zeilen hebben gebruikt, behalve het stormfokje.
Het was continu werken, al stond er maar weinig wind. Een superervaring voor me. Ik heb anderhalf uur geslapen, ben gebroken. Maar wat doe je als je slechts één dag aan boord bent? Dan wil je alles meemaken, toch? Slapen is sowieso een wat overdreven begrip met al dat lawaai om je heen. Het gestamp, geschreeuw, gepiep en geknars van die boot, terwijl je op een soort veldbedje aan de wand in de kajuit hangt. Slapen?
Zelfs de plee is van carbon gemaakt. Ik hoopte er nog even iets in te leggen, maar dat werd niets door al dat freeze-dry voedsel. Niet te vreten! Beetje heet water er op en je krijgt een soort pap waar je af en toe iets als een maïskorrel in ontdekt. Ik at dat spul nu één dag, die gasten doen dat wekenlang. Bikkels! Maar of ik het ook zou willen?
Ik ben sceptisch over mijn uithoudingsvermogen als de golven hoog zijn en ik zeiknat. Wekenlang koud, dzjee, ik vind een minuut al erg. Maar ó man, die zee! Ik stond vannacht aan het roer en er was niets om me op te oriënteren, behalve de cijfertjes op de apparatuur. Daar stónd Dorian. Alles aan boord ging over snelheid en hoogte. Ik was zo bezig met wat ik moest doen, dat het bijna niet meer voelde alsof ik op een boot was. Ik was één met het geheel, een nieuw soort geluksgevoel.
Daar ben ik Bouwe Bekking en Team Brunel ongelooflijk dankbaar voor. Zij hebben me vannacht rijker gemaakt.
Thanks Guys! Go hit the sea!
