Teamwork in Americas Cup

Ik was de hele dag nerveus. Verstuurde er ook een tweet over. Het voelde een beetje als Oud en Nieuw... je weet zeker dat het feest gaat worden. Ik heb er met mijn familie en vrienden naar zitten kijken: de America's Cup.

En dan zo'n race! Het hart zat in mijn keel. Dat ging echt hé-le-maal nergens over. Hartslag 180. Wát een sensatie. Broeders had Youtube met een beamer tevoren getoverd, Adriaan beweert dat-ie technisch is, dus daar zaten we. Okay... live gekeken. Als fan. Sensatie.

Voor de race zaten al bijna 20.000 mensen op Youtube naar een aftellende klok te kijken, waar gaat dat over? En tijdens de race waren er bijna 120.000 mensen online... alleen op Youtube! In Amerika en Nieuw-Zeeland en overal op de wereld zaten de mensen gewoon voor de tv.

Het klink misschien gek, maar ik had het niet vervelend gevonden als Nieuw-Zeeland had gewonnen. En niet team USA. Wat mij betreft hadden ze de volgende America's Cup in Nieuw-Zeeland georganiseerd. Mooi land, leuke mensen. Ik kom er graag.

Ik weet het, ik weet het! Simeon Tienpont was aan boord van Team USA. Een landgenoot, die ik nog nooit ontmoette trouwens. En ook nog eens mijn vrienden Ben Ainslie en Ton Slingsby. Olympische kampioenen, ze waren ook op de Spelen in Londen Ik hoorde Ben aan boord nog schreeuwen tegen zijn ploeg: 'Now you got to work your ass's off!''. Ik herkende hem direct... ik gunde ze het ook wel hoor... maar ja... ik was toch een beetje voor Nieuw-Zeeland.

Na de race belde ik met mijn coach, Aaron McIntosh. Hij komt zelf uit Nieuw-Zeeland en was best een tikkeltje teleurgesteld. Maar we zijn topsporters, Aaron en ik reageerden hetzelfde. Want we weten wanneer we verslagen zijn. Nieuw-Zeeland was tactisch goed, niet bijzonder, maar ze waren gewoon minder snel. Basta. Hun bootsnelheid was niet goed genoeg. Dan moet je je meerdere erkennen. Kijk, als je het zelf verkloot, kan je boos zijn. Nu niet.

Mooi hè, die machines. Tegen de honderd kilometer per uur varen ze. Ze halen drie keer de snelheid van de wind, maken door uitgekiende aerodynamica gruwelijke snelheden. Helmpie op, uitkijken. Maar een surfplank met een hard skin, een vliegtuigvleugel? Ik geloof dat die AC72 van de America's Cup de vleugel van een Boeing 737 gebruiken. Er zijn wel mensen mee bezig in het surfen maar ik verwacht er niet veel van.

Maar goed, de Amerikanen noemen het 'The biggest come back in sports history', Mooi hè? Gelijk van die lekkere overdrijving. Ik heb eerder dit jaar hard om Texel heen gevaren met Gunnar Larsen, maar dat stelde niets voor vergeleken met dit geweld. Ik zou het wel eens willen proberen. In teamverband werken is sowieso iets heel anders dan wat ik doe, in mijn eentje op die plank.

Ik train wel in een team, met andere surfers. Met Elliot, Marco en Zac... en de coach, Aaron. Dat ligt me wel, teamwork. Iedereen is belangrijk. Want zonder wielen kan je niet rijden hè!