​Goud als beloning voor jarenlang genieten

Olympisch kampioen. We hebben iets gedaan wat ik tevoren niet voor mogelijk hield. Vóór de medalrace de zaak al beslist hebben, net als vier jaar geleden, het voelt helemaal te gek. Iedere dag hadden Aaron, mijn coach, en ik de afgelopen week een glimlach van oor tot oor: kijk eens wat we aan het doen zijn!

Ik heb nog nooit zo'n goede serie gevaren, het was een topweek. De kraan stond open en het bleef maar komen... wat een geweldig gevoel. Het mooiste was nog dat ik heb genoten van iedere race, ik voelde me zo lekker op het water. Dat kan alleen maar doordat het zo goed loopt.

Mijn eerste dag, maandag, was nog nerveus, de rest liep als een trein. Ik heb vrijdag niet als een wilde staan juichen of schreeuwen. Dat wilden de fotografen op de persboot, maar het zit nu eenmaal niet in me. Vreugde uit zich bij mij anders. Ik heb Aaron een zoentje op zijn wang gegeven, wilde dit met hem delen want ik ben hem dankbaar. Bovendien: ik moest die medalrace nog wél even varen!

Vrijdag had ik 'm dus binnen. Ik zat bij  Aaron in de boot. We moesten een kwartier terugvaren naar de haven. De zon verdween langzaam achter de Suikerberg, het zeil van me lag over de boot heen, de plank dreef ernaast. Aaron zat achter het stuur. De sfeer was hemels. Niemand zei wat, we keken elkaar alleen maar aan... bijna zoals je doet als je verliefd bent.

Dit goud is de beloning voor jarenlang buffelen, hoor ik steeds. Nee hoor, het is de beloning voor jarenlang genieten. Ik heb op de mooiste plekken van de wereld gesport, met mensen die heel erg dichtbij me staan. Aaron en Kiran Badloe, mijn trainingsmaat, voorop. Mijn familie, mijn team... kijk eens wie ik om me heen heb staan. Ik ben een geluksvogel.

Er zat zelfs een boom in mijn team. Het exemplaar waar ik anderhalf jaar geleden tegenaan klapte, waarbij ik mijn pols brak, stond daar precies op het goede moment. Toen wist ik: nu kan ik geen tijd meer verliezen als ik goed wil zijn in Rio.

Dat is gelukt. Ik zat zojuist, na de medalrace die ik ook won, bij de koning op de boot. Knuffelen met de Van Oranjetjes, is dat niet mooi voor Dorremans van Texel? Ik zit in een film die steeds mooier wordt. Zometeen naar de huldiging in het Holland Heineken Huis... misschien ga ik wel helemaal los.

Hoewel, dat ben ik al. Eigenlijk, diep in mijn hart, was ik nu het liefst met Sas en de kleine op Texel. Bij mijn familie en vrienden in de boet, waar ze de hele week naar de races hebben zitten kijken. Even alleen in een hoekie zitten, niets hoeven zeggen. Maar dat moment kom nog wel. Nu nog even Rio.

Ik heb het goud vrijdagavond natuurlijk ook al bescheiden gevierd. Met Zac Plavsic, Elliot Carney, Casper Bouman en natuurlijk Aaron. En ik heb direct gebeld met Sasha. Zij was zo blij voor me, de lieverd. Ik ga lekker veel met haar doen de komende tijd. En met de kleine. Sas vertelde me dat Lise vrijdag voor het eerst op de pot had gepoept. Haha, ik deed mijn ding op het water, die kleine op de plee.

Het relativeert ook weer. Gouden medaille? Me reet. Een foto van een dampende drol op de whatsapp, dát is pas belangrijk!

Dorian

(Ik laat hier nog weten wanneer ik op Texel ben om iedereen mijn medaille te laten zien)