​Sinds Eilat heb ik niet meer gehuild

Ik zoek iets in een coach wat je niet gauw vindt. Met Aaron McIntosh deel ik lief en leed. We praten over álles.

Mijn vader was mijn eerste (sport)coach. Hij motiveerde me, benadrukte dat ik plezier moest hebben. Bij het Watersportverbond was het aanvankelijk Jochem Brenninkmeijer, die nu de Finse dames doet. De 'drill-Meister', hij liet me heel veel meters maken, keihard werken. Dat was goed. Jochem was een topgozer, maar uiteindelijk neem je afscheid van elkaar.

In 2008 hadden Casper Bouman en ik, de windsurfers die kandidaat waren voor de Spelen van Beijing, geen coach. Bij de wereldbeker in Hyères zat Cees Booi, een vrijwilliger bij het Watersportverbond met een bootje op het water. Een geweldige vent, maar van windsurfen wist hij niets. Maar hij wás er wel voor ons! Kwam-ie na de race naar ons toe varen en vroeg steevast: 'Hoe ging het?'

En toen kwam Aaron.

We hadden clinics van hem gehad rond het WK van 2008 in Nieuw-Zeeland, ik wilde met Aaron door. Hij dacht out of the box, experimenteerde. Zoals met het zeil, met de lattenspanning... met alles eigenlijk. Daar stond ik voor open. Ik was leergierig en dat ben ik nog steeds. Aaron maakte me slim op het water. 'Work hard, play harder', was zijn motto. En 'Understate, overdeliver'! Die motto's zijn er nog.

Aaron en ik deelden kleine slaapkamers, spraken over alles wat ons bewoog. We delen nog steeds onze diepste geheimen, durven elkaar volledig te vertrouwen. Dat is nooit meer veranderd. Ik moet het als sporter zelf doen, maar ik weet zeker dat het goud in Londen zonder Aaron niet was gelukt.

Ik heb me door hem niet alleen als windsurfer ontwikkeld, ook als mens. Hij kijkt naar alles op een eigen manier, maar pakt me ook aan als dat nodig is. Dit jaar op het WK in Eilat had ik een slechte dag, dat kreeg ik van hem te horen. Op het water en later lopend onderweg naar huis, hij ging maar door. Toen brak ik, moest huilen. 'Ik doe echt mijn best', zei ik.

Er waren privé wat dingetjes, miste mijn vrouw en mijn kind, links en rechts werd over me geklaagd, het liep gewoon allemaal niet zo. Aaron liet gelijk los, was direct weer een vriend. Misschien klaarde het voorval een beetje de lucht, want ik werd daar nog tweede. En mijn trainingsmaat Kiran Badloe derde. Awesome!

Het is fijn met Aaron, hij wéét dingen van me. Het klinkt soft en dat is het ook. Heerlijk soft! En sinds Eilat loopt alles beter. Op alle fronten. Ik heb daarna niet meer gehuild.


Dorian

(Over een paar dagen gaat mijn volgende blog over mijn voeding)