Spartacus, Mad Max en een dagje Texel voor een olympisch team

De stem van mijn coach Aaron klonk door de telefoon nog net niet bezorgd, helemaal vanuit Nieuw-Zeeland. 'Hoe gaat-ie?' Nou, wel ok, druk gehad, ik heb de kleine nog en…. 'Echt ok, Dor?'

Ehhhh, ja? Hoezo?

Had-ie in The Guardian gelezen dat veel olympische sporters in een depressie raken, een soort acuut zwart gat, als ze thuis komen na de Spelen. Omdat hun doel, waarvoor ze alles deden, dan weg is.

Sneu.

Ik heb helemaal geen tijd voor een zwart gat. De laatste weken ben ik van huldiging naar huldiging gegaan, maar dat is nu ook wel klaar. Ik ben niet zo van de ceremonies, vind het allemaal wel eervol, zeker, maar soms weet ik gewoon niet wat voor gezicht ik moet trekken.

Neem de huldiging bij Paal 17 op Texel. Het was prachtig. Reden ze me in de bak van die enorme goudkleurige Volkswagen Amarok het strand op, dwars door de menigte. Er waren superveel mensen. En daar stond ik, boven op die wagen die er heel langzaam doorheen reed. Ik leek Spartacus wel. Het liefst was ik van de wagen gesprongen om iedereen een knuffel te geven.

En wat voor gezicht trek je bij dat soort dingen? Hoe kijkt Spartacus? Ach, ik liet het me allemaal maar een beetje aanleunen. Ik ben dol op Texel, maar wat er allemaal op me staat te wachten als ereburger, dat zou ik binnenkort nog wel eens horen, zeiden ze. Voorlopig maakt deze ereburger zich uit de voeten. Naar Californië.

Maar deze week heb ik nog wel even aan Texel-promotie gedaan. Ik had heel Team NL uitgenodigd. Een kleine 40 teamgenoten kwamen. Het gouden duo Sanne en Ferry, die laatste gezellig met zijn vriendin Ranomi. Epke was er, Nouschka de bokser, Laura de BMX'er, Mitchel en Janneke, de roeiers, Celine de turnster, Claudia de roeier met haar Italiaanse vriend, ook roeier, Sebastiaan de zwemmer, Joyce de hockeykeepster die superlief een ministick voor Lise meenam...en nog vele anderen. Heeerlijk, een mooie ploeg was het!

Ik wilde ze de Texelse gastvrijheid laten genieten. Met hulp van allemaal sponsors, ook van het eiland, is dat gelukt. Vanaf het aankomen met de boot tot het vertrek hebben we ze verzorgd. We hebben lekker gesurft, gegeten en geslapen, het was een superdag, knap georganiseerd door mijn broer Aad en mijn makker Morten. We hebben genoten en dat was precies de bedoeling: even met mekaar wat gezelligs doen. Niets meer, niets minder.

Morgen, zaterdag 10 september, vlieg ik naar Californië. Ga daar voorlopig lekker rustig aan doen, leuke dingen ondernemen met Sas en Lise. Hebben ze verdiend. Mijn medaille gaat mee. Al ben ik er niet meer mee bezig, met de Spelen, ik denk vooral aan het volgende station. De toekomst! Het zal wel windsurfen blijven, maar hoe, waar, tot wanneer... dat beslis ik allemaal over een poosje.

Maar een zwart gat, dat ken ik dus niet. Mijn leven is één grote kleurrijke bende! Héérlijk!

Dor

(p.s. Ik zat met Max Verstappen, Wim van Hanegem en Olav Mol bij Peptalk, de talkshow van Jack van Gelder. Vond ik een van de leukste tv-dingen ooit. Max ga ik nog meer volgen dan ik al deed. Wat een gózer is dat!)