​Winnen blijft lekker, ik lig op koers voor Rio

Het is lekker thuiskomen van de jacht als je een mooie prooi voor de voeten van je vrouw kunt werpen. Baf! Een hert. Het klinkt gek, maar dat gevoel moeten de neanderthalers ook hebben gehad. Misschien mochten ze zonder buit de grot niet eens in. Zaten ze buiten een beetje te balen in de regen.

Ik zit lekker binnen met mijn zege in Miami. Het is toch waar ik mee bezig ben en moet zijn: windsurfen. En ik weet heus wel dat we over zo'n twee maanden met de geboorte van een nieuw Van Rijsselberghetje in de weer zijn, maar de afspraak met Sas is dat ik er volledig in ga voor de Spelen over anderhalf jaar.

Ik had er de afgelopen week bij de world cup in Miami wat mindere races tussen zitten, maar ik moet ook niet zeiken: die anderen waren niet beter, ik was de beste. Vier races winnen was ook lekker, zeker de twee overwinningen in de gold fleet, tegen de sterkste helft van het deelnemersveld.

Dat ik in de medal race, de laatste wedstrijd met dubbele punten, niet bij mijn concurrenten in de buurt bleef, was niet slim. Nu werd ik zesde en nog net eerste in het eindklassement. Als ik zevende was geworden, had ik brons gehad.

Nu lekker een weekje thuis, met mijn hand op de bolle buik van Sas. Ze vraagt steeds om een push present. Dat is gebruik hier, dat je iets koopt omdat je vrouw al het werk heeft moeten doen; het dragen en het bevallen, het 'afkalven' zoals we dat op Texel noemen. Ik pest haar door te zeggen dat die traditie in Nederland niet bestaat, en ze dus nergens op moet rekenen.

Maar tegen die tijd kom ik wel met iets. Anders laat ze mij ook een tijdje als een afgewezen neanderthaler buiten de hut zitten. Nee, ik zorg wel dat ik iets heb. Iemand een idee?

Dorian