​Aan mijn materiaal ligt het niet in Rio, ik heb superspullen

Als alle details moeten kloppen, is je materiaal de basis. Je spullen vormen de enige constante. Je lijf is kwetsbaar, je verstand laat je wel eens in de steek en er zijn dagen dat de wind je vriend niet wil zijn. Maar je spullen blijven dezelfde, altijd.

Het materiaal in de olympische klasse RS:X is voor iedereen hetzelfde, maar toch ook weer niet. Op de Spelen van Londen was álle materiaal verplicht, nu mogen we een eigen vin en een eigen mast kiezen. En de tuigage. Dan is er weinig te beïnvloeden, zou je denken.

Maar dat is niet waar. Als een fabriek vijf tafels maakt, zullen er ook nooit twee exact gelijk zijn. Er zijn altijd millimeters verschil. Hetzelfde geldt voor een board, of een zeil. Er zijn altijd minieme verschillen, maar op het water merken we de kleinste verschilletjes. Je voelt dat iets wel of niet snel gaat, goed reageert.

Neem de mast, daar ben je jaren mee bezig. Om er een te kiezen die je zeil het beste laat werken. Je zoekt een mast die ieder zeil aan de praat krijgt en zo snel mogelijk. Mijn coach Aaron en ik denken dat we het hebben gevonden... de beste mast en de beste vin.

Het zeil en de plank worden door de fabriek in één productierun voor alle olympische deelnemers gemaakt. Als je zeil niet goed is, dan moet je dat bij de olympische organisatie aantonen en dat is best lastig. Dan gaat het vaak om millimeters, of échte productiefouten.

Met de kwaliteit van de spullen ben ik constant bezig met Aaron. Soms train ik expres met een mindere set, om een volgende keer de flow extra te voelen. Ik vaar wel eens races met minder materiaal, zoals de laatste Delta Lloyd Regatta in Medemblik. Als je dan tóch wint, tank je extra vertrouwen.

En we knutselen. Onze trimsystemen hebben we zo licht en aerodynamisch mogelijk gemaakt. Dat is best wel een beetje F1-achtig. Maar met de kleding bijvoorbeeld kan je ook niet veel bijzonders doen. Mijn sponsor Brunotti heeft wel een speciale korte broek van lichte, niet te strakke stof gemaakt. Dat voelt zeer prettig. En ik heb een trapeze van carbon, om ten opzichte van aluminium nóg lichter te zijn. Het ziet er ook superporno uit.

Maar ik draai er niet omheen: het zit ook tussen je oren hoor, die spullen. Als je op het water denkt dat je langzaam materiaal hebt, helpt dat ook niet, toch? Dus is het maar goed dat ik denk dat ik superspullen heb.

Over een paar weken volgt de ultieme test.

Dorian

(Over een paar dagen gaat mijn volgende blog over over mijn vriend, de wind)

Foto: Foto Sander van der Borch, Delta Lloyd Regatta