​Mijn laatste blog over de sportprijzen

In december kan je er bijna niet onderuit, de jaarlijkse tombola van de sportprijzen. Voor mij is het hele spektakel al van zijn glans ontdaan. Om twee redenen: 1 Het is tóch nooit eerlijk en 2 in al die oneerlijkheid heeft mijn coach Aaron McIntosh ook nog eens geen nominatie gekregen.

Snapt u het nog?

Dit wordt een uitlegstukkie. Ik begin met 1: Sportprijzen zijn nooit eerlijk, vind ik. Omdat je prestaties simpelweg niet tegen elkaar kan afzetten, maar ook omdat niet alle sporten even goed te beoordelen zijn. Bij Max Verstappen weten we allemaal hoe geweldig het is wat hij doet. Hij rijdt in een hele snelle auto en vliegt zo'n beetje als enige niet uit de bocht. Razendknap.

Maar is wat darter Michael van Gerwen doet niet veel knapper? Hij heeft veel meer gewonnen. Okay, in hoeveel landen wordt darts gespeeld? Is het wel een wereldsport? Autosport wel. En hoe moeilijk is het eigenlijk? Niemand die dat echt weet, ook bij mijn windsurfen niet. Het zijn tamelijk onbekende sporten. En is een etappezege van Tom Dumoulin meer waard dan een wereldprestatie darts?

Zegt u het maar.

Dat bedoel ik, het valt niet te zeggen. Je krijgt oeverloze discussies, hoe leuk ook. Zelf vind ik dat alleen de nominaties er echt toe doen. Daarmee word je beloond, zeggen ze tegen je: je hebt iets bijzonders gedaan. En dat is nu precies de reden waarom ik er van baal dat Aaron niet is genomineerd.

Naast de coaches Giovanni Guidetti van de volleybalvrouwen, Vincent Wevers, de vader van turnster Sanne, en Marcel Wouda van de openwaterzwemmers, had Aaron zeker genomineerd moeten worden. Ik ben aartslui en hij heeft me twee keer olympisch kampioen gemaakt door me hard te laten werken. Hij heeft iets onaards gedaan. Aaron McIntosh is zó goed... maar niemand die het weet! Omdat het voor buitenstaanders niet te zien is.

Ik ga me er niet over opwinden, wilde het alleen maar uitleggen. Ik ben er gewoon woensdag, de 21ste, en zal me uitstekend vermaken met de sporters, mijn vrienden en vriendinnen. Ik ben genomineerd en winnen is misschien een eer, maar genomineerd worden vind ik een grotere eer.

Ik mis Michael van Gerwen bij de nominaties. Zelf zou ik stemmen op Max, schreef ik al eerder, maar ik geloof dat zijn komst op losse schroeven staat omdat hij niet om die prijs geeft. Alleen de wereldtitel telt, vindt hij. Haha, die gozer laat in alles zien waarom hij zo bijzonder is. Vind ik mooi.

Zelf kom ik dus wel. Veuls te gezellig, zo'n avondje Team Holland, sport betekent voor mij ook lol trappen. Eén ding beloof ik: dit was mijn laatste blog over de sportprijzen. Ik ben er klaar mee. Letterlijk!



Dorian
(De foto is van mijn bezoek aan het Thorbecke in Rotterdam, was tof daro!)