​Alleen Lise heeft nog oog voor mijn medailles

Zó! Daar ben ik weer. Na de Spelen was ik een maand in Nederland en daarna ben ik naar huis gegaan, naar Laguna Beach, en heb me eens even heerlijk met mijn gezin bemoeid. We zijn niet weggeweest, want ik was de laatste vier jaar al zo veel weg.

Lekker thuis dus. In het nieuwe huis. Een heerlijke nieuwe plek, nog altijd met uitzicht op zee. En een garage, waar ik al mijn spullen onderdak kan bewaren. Ik heb er een mooie stellingkast getimmerd, mijn oude handwerkleraren zouden tevreden zijn geweest. En ik heb veel met Lise gespeeld. Heel veel.

Ik had laatst wel een ongelukje. Een snee in mijn scheenbeen, goed voor drie onderhuidse en acht bovenhuidse hechtingen. En niet omdat ik met een bloedgang op de mountainbike tegen een scherpe steen reed of omdat ik met gevaar voor eigen leven een oud vrouwtje uit handen van de gangs van LA bevrijdde... nope: ik bracht de vuilniszak naar buiten.

Ik keek naar mijn been omdat het jeukte en zag direct dat het bloed eruit gutste. Een glasscherf die door de zak naar buiten stak, had een wond van flink wat centimeters veroorzaakt. Het zag eruit als een opengesneden worstje, ik wist direct dat secondenlijm niet zou werken, dit moest gehecht. Daarna mocht ik een week het water niet in. Daar heb ik me aan gehouden, je wilt natuurlijk geen infecties.

Maar na twee dagen trainde ik al weer. Ik heb nog als afscheid voor de vertrekkende CEO van het Red Bull Media House gemountainbiket. Die lui waren niet kinderachtig. Maar aan het einde van de dag even aanzetten en ik was ze op één na allemaal kwijt. Alleen Richie Schley, de freerider die mee was, kon ik niet afschudden. Lekker rammen!

De Spelen zijn als herinnering vlakbij, maar lijken in de tijd gezien al weer ver weg. We hebben hier nog een bescheiden feestje gevierd met vrienden uit Laguna en dat was het. Ik denk er ook nog nauwelijks aan terug. Mensen vinden dat wel eens gek, maar een bakker gaat toch ook niet de hele dag terugdenken aan het brood dat hij die vroege ochtend bakte?

Het is mijn werk. Windsurfen is wat ik doe. Dus kijk ik ook vooral weer vooruit. Met een horizon tot aan het wereldkampioenschap in Enoshima, de olympische venue bij Tokyo, verder niet. Doorgaan of niet doorgaan, dat is vooral bij anderen de kwestie. Of ik nou zeg dat ik voor een derde keer goud doorga of juist niet, ik wil me nog niet aan zo'n beslissing vastmaken. Van Sas mag ik alle kanten op. Zij is blij als ik thuis ben en blijf, maar zij ziet ook dat mijn sport ons hele mooie dingen oplevert.

En mijn medailles? Lise heeft ze ontdekt, in een la in de kamer. Ze kwam er laatste mee aanlopen, had ze om de nek hangen. Ze stonden haar prachtig.


Tot snel,

Dorian