Papa moet werken, heerlijk!

Ik denk dat ze in de States liever een andere Dorian het land zien verlaten, maar deze Dorian vertrekt naar Italië. Voor het WK in Torbole. Ik wil er mijn wereldtitel verdedigen en een tweede stap zetten in de kwalificatie voor de Spelen van Tokyo, maar dat zijn eigenlijk dezelfde dingen.

Hoe dat zit ga ik niet eens uitleggen. Het komt er op neer dat de uitslagen van de drie wk's voor de Spelen bepalen wie volgend jaar naar Japan gaat, Kiran of ik. Vorig jaar werd ik wereldkampioen en Kiran tweede, bij het EK was het andersom.

Niet normaal dat twee gasten uit één land zo dicht bij elkaar zitten, maar daar hebben we het nu wel genoeg over gehad. Dat Kiran geweldig Indisch kan koken voor Aaron en mij vind ik veel belangrijker dan dat hij goed kan windsurfen, wat jammer genoeg wel het geval is. En koken doet die lange eigenlijk ook nooit meer.

Ik heb de afgelopen tien dagen goed getraind, maar moest nog een beetje om mijn elleboog denken. Niet te veel doen, maar wel genoeg. Een gevoelige balans, maar het is me gelukt. Nu nog een paar weken op het water trainen en dan vol d'r op bij het WK.

Ik geloof niet dat ik ooit zo gretig naar een kampioenschap ging, dat voelt best wel grappig: er zit een dikke vette wil in me om te racen. De elleboog doet geen pijn, dat is allemaal te managen. De spullen zijn goed, het koppie is goed, dus waarom niet?

Het WK is aan het Gardameer op een plek waar ik in 2003 tweede werd op het jeugd-WK in de Formula Techno, zoals dat toen heette. Het klinkt als een autosportklasse, maar we deden het met een plank en een zeil.

22 September begint het WK en ik verheug me er op. Misschien ook een beetje door het bezoek laatst van een NOC/NSF-delegatie met Maurits Hendriks en Pieter van den Hoogenband aan het olympisch test-event in Enoshima. Ze helpen mee om alles perfect te maken daar, alle stenen worden opgetild op zoek naar optimalisering.

Ik heb goede herinneringen aan Maurits en ik vind Pieter een prachtige vent, als persoon en in zijn werk. Het gaf toch een beetje het olympisch gevoel, dat zij daar op bezoek waren. Het vlammetje brandde even een beetje, het oranjegevoel, zeg maar.

Thuis heb ik alles goed achtergelaten, Sas, Lise en Rhea en ikzelf, niemand juicht over mijn afwezigheid voor een maand, maar we weten waarvoor het is. En we gaan ervoor.

Papa moet werken, heerlijk!

Dorian