​Bekaf na één trap omhoog, maar we hebben Oranje

Het zijn rare dagen. Waar de een forellen kweekt en de ander chrysanten, zijn wij hier in Lake Tahoe druk in de weer met het kweken van rode bloedlichaampjes. Maar ook in de bergen, op drie kilometer hoogte, heerst vooral dat ene, alles overheersende, alles overdonderende enige bloedlichaampje dat écht telt: het oranje bloedlichaampje.

Een hoogtestage okay, maar deze jongen wil dus geen seconde van het Nederlands elftal missen. Hoe mooi het hier ook is, Lake Tahoe in Noord-Californië ligt zelf al op 1898 meter hoogte, we willen telkens op tijd vanuit de bergen beneden zijn voor het voetballen. Of we gaan later omhoog en zitten dan op de gekste plaatsen, zoals een leeg café om 9 uur 's ochtends.

Push

Als we maar beeld hebben. Komen we in een korte broek binnen, met een coach die he-le-maal niets met voetballen heeft. Aaron McIntosh is zo'n typische Nieuw-Zeelander die echt alleen maar om rugby geeft. Mag. Maar het is dat ik JP hier bij me heb, zijne ongelofelijke Tobin himself, dat ik nog niets heb gemist. Hij geeft de laatste push dat we gaan kijken.

JP komt ook uit Nieuw-Zeeland maar is volkomen Oranjegek. Ik ken weinig mensen die meer power op een bike hebben dan hij, maar met voetbal kijken is-ie nog gekker. Hij juicht harder dan ik, ook voor Robben, mooie vent vind ik dat trouwens. Aan Elliot Carney hebben we niets, die is een tikkeltje sneu omdat de Britten er uit liggen. Tsja, sport is keihard, haha!

Benauwd

Mán, wat hebben we het benauwd overdag. Hoogtestages doen je naar laag verlangen. De ijle lucht maakt je bij de minste geringste inspanning doodop. De wielerploeg van Belkin is hier ook geweest. Meer rode bloedlichaampjes betekent meer zuurstofopname en dus meer uithoudingsvermogen. Dat voelen we ook, het wordt iedere dag beter, we kunnen steeds meer. Dat is wel mooi, dat je lijf zich aanpast. En alles met de bedoeling om binnenkort goed te zijn op het olympisch test event in Rio. Kijken of het werkt.

Maar dat is dan. Nu is hier. Vanochtend stond ik aan een klein bergmeertje, het was er muisstil. Alleen geluid van de natuur. Vers smeltwater, ik liep er bijna huppelend heen. Ik wou dat iedereen dat blije gevoel ooit ook mag hebben. We gaven elkaar high fives. Zonder iets te zeggen wisten we allemaal waarom. Bovenaards.

Net als Oranje morgen tegen Costa Rica, hoop ik. Zet 'm op jongens!

Dorian