​Een Amerikaans kind, geen Texels schaap of Helderse kraai

Bij ons op het eiland heb je Texelse schapen zoals ik, er staat als geboorteplaats 'Den Burg' in mijn paspoort, en je hebt Helderse kraaien. Dat zijn de eilanders die in het ziekenhuis van Den Helder ter wereld kwamen, aan de overkant.

Niet dat het uitmaakt, want we discrimineren niet op het altijd vredige Texel. Maar ik vind het wel prettig dat ik in mijn paspoort als Texelaar te boek sta, ook al heeft het geen enkele formele betekenis. Ik passeerde deze week de paspoortcontrole op Miami Airport en er was niemand die zei: 'Wow, you're from Texel, mister Von Laiselburger?'

Rompslomp
Sas en ik wilden eerst dat ons kind in Vancouver geboren zou worden. Thuis bij haar moeder. Omdat ik de maand ervoor in Nieuw-Zeeland train, zouden we daarna in twee dagen met de trein naar Canada reizen omdat Sasha dan niet meer zou mogen vliegen. Maar dat vonden we uiteindelijk toch te veel rompslomp.

Sas gaat in Amerika bevallen. Zij wil dat ik voor die tijd een keertje mee ga naar het puffen en wat andere groepjes, maar dat vragen alle vrouwen en ik heb het tot dusver schadevrij kunnen houden. Er zijn grenzen. Haar vader en mijn vader, voorbeeldmannen, puften ook niet mee.

Chromosomen
Maar we krijgen dus een Amerikaans kind. Prima, dat Nederlanderschap komt later wel en het Texelse heb ik er bij de chromosomenuitwisseling al ingestampt. Dussss... en Sas blijft in Laguna Beach, lekker in haar eigen energie en in de buurt van haar vriendinnen die ook allemaal kindjes krijgen.

In haar eigen huis kan zij wegsturen wie ze wil. Behalve het Texelse schaap uit Den Burg. Die blijft voor altijd. Mèèèèh!

(P.S. Maandag ga ik hier in Miami racen, ik voel al een lekkere wedstrijdspanning, verslag volgt z.s.m.)