​Een elleboog, druiven en stilte tijdens de storm

Een oud Chinees gezegde luidt: 'Geef alles toe en je bent een vrij man'. Dus laat ik ook hier maar direct berouwvol erkennen dat ik nogal weinig van me liet horen de laatste tijd. Af en toe een beetje op facebook doen, maar verder heerste de elleboogkramp.

Want dat gewricht heeft me de laatste maanden dwars gezeten. Hoe je een tennisarm krijgt zonder een tennisbal te hebben aangeraakt, zal ik eenieder besparen, maar vrolijk word ik er niet van. En dus was het even stilte tijdens de storm in mijn hoofd.

Maar er gloort hoop. Ik ben terug in Enoshima, Japan, we trainen hier en varen er het pre-olympisch toernooi. Dat gebeurt altijd een jaar voor de Spelen, alles op het hetzelfde water en tijdens exact dezelfde weken als een jaar later. Bijna alle surfers zijn er, ik ook.

Maar die anderen hebben geen pijnlijke elleboog.

De vorige trainingsperiode in Japan zaten mijn elleboog en ik daardoor meer bij Aaron in de boot, dan dat ik zelf iets kon doen. Ja op het droge... ik denk dat iedereen wel snapt hoe dat voelt. Er is zelfs een woord voor dat ik hier niet zal noemen. Anders heb ik moeders direct op mijn dak: 'Dor toch!'

Ik snap heus wel dat een topsporter geen leven kan leiden als een boerende Romein die liggend druiven eet met een slaaf die hem ondertussen koelte toewuift. Maar met een baby en een 4-jarige die vakantie heeft en een vrouw die voor zaken naar Las Vegas is, is alleen mijn vaderlijke inspanning nog olympisch.

Maar ik zeur niet hoor. Vandaag naar Japan, terug naar de boys. Windsurfen is heerlijk, maar optrekken met Kiran, Aaron, Ivan Pastor en zijn trainer Elliot Carney, mijn maat... dat is pas echt top! Als het elleboogje nou ook nog eens mee wil werken... ik wacht het af. We zitten op 70 procent.

Na Japan ben ik een week thuis en dan gaat het naar het Gardameer voor het WK van 22 tot en met 28 september. Dat is hét sportmoment van het jaar voor me. Ik heb wat toernooitjes gekwakkeld, maar daar moet het weer lopen.

Nog één jaar, ik ga er alles aan doen om tijdens de Spelen in Japan op de plank te staan. En de Elleboog? Voor de Spelen van Rio brak ik een pols en dat is achteraf ook goed uitgepakt.


Dorian

(Dat Chinese gezegde bestaat natuurlijk niet, maar het had wel gekund)