Sjongejonge, wat een spektakel hierzo!

Nu weet ik ongeveer hoe een trekpop zich moet voelen. Sjongejonge, wat een spektakel hierzo! En we blijven maar goud delven hè! De mooiste voor mij persoonlijk is die van Marit. Die gunde ik haar zo. We trekken graag samen op maar na haar goud heb ik haar geen seconde gezien. Zij is nu ook een trekpop.

Het is echt allemaal gezellig. Interviews met of zonder camera, of voor de krant, het blijft maar doorgaan. Maandag was ik even bij de handbalsters, die ploeg doet het geweldig hier. Ben er samen met Edith Bosch geweest, voelde me dus lekker veilig onderweg naar het olympisch dorp met deze voormalige judokanjer naast me.

Ik heb de handbalmeiden gezegd dat ze allang gewonnen hadden, wát de uitslag ook werd. Ze kunnen goed handballen, alles zou goedkomen, heb ik voorspeld. Ze staan er voor zichzelf, niet als het zogeheten handbalsprookje, want ze zijn gewoon goed. Ze hadden in ieder geval even ontspanning door dat gebrabbel van mij en Edith.

Zelf zocht ik tijdens het toernooi mijn ontspanning in het Oostenrijk Huis, vlakbij ons appartement. Niemand kende me daar, dus 's avonds ging ik met Aaron daarnaartoe. Ik heb daar me lekker kunnen ontspannen. De mensen waren er superaardig en de muziek was goed. Ik at er zelfs een paar keer. Kreeg ik Kaiserschmarrn, een pannenkoekachtig nagerecht. Heerlijk! En niemand die me daar kende. Na mijn goud is dat anders, willen ze me bij wijze van spreken ereburger maken. Ik was er vandaag nog met mijn broer Adriaan... gekkenhuis, ik moest met iedereen op de foto. (Hebben jullie gezien hoe geweldig verrast ik was door de komst van Aad en mijn vriend Morten in het Holland Heineken Huis?) 

In Nederland zijn ze al aardig druk met mijn terugkeer. Op Texel worden voorbereidingen getroffen. Het eilandfeest is op zondag 28 augustus bij Paal 17, maar over de tijden weet ik nog niets. Ik kijk er naar uit naar huis te gaan, waar Sasha en Lise dan ook zullen zijn. Mijn familie, vrienden, sponsors, alle eilanders... ik zie het liefste iedereen. We maken er een heerlijke toestand van.

Ik baalde er wel van dat Epke op z'n plaat ging. Denk dat ik vandaag ga kijken of hij zin heeft in bezoek. Hij zal wel diep zitten nu, dokter Zonderland. Zelf ben ik ook moe aan het worden, merk ik. Dus misschien moeten Epke en ik maar even naar een plek waar we samen stil en rustig kunnen zijn, niks hoeven. Waar niemand aan het touwtje van deze trekpoppen komt. Hebben we allebei iets aan.

Tot snel!

Dorian

(Laat ik dit nog even dit zeggen: zo massaal als jullie hebben gereageerd op alle foto's, filmpjes, blogs en weet ik wat... al die support en belangstelling die ik heb ervaren, dat vind ik dus echt kicken. Daar krijg ik een heel goed humeur van. Dankjewel allemaal.)