Eindeloos, grenzenloos, Aad en ik op die berg

'Als de Spelen voorbij zijn, gaan we samen ergens iets doen.' We spraken het ruim twee jaar geleden af. Wát, dat wisten mijn broer en ik niet. Wel dat het iets met sport te maken zou hebben. Maar dat we samen vele keren in een helikopter boven op een berg in British Colombia, Canada, gezet zouden worden met onze snowboards, hadden we nooit durven dromen.

Aad is vier jaar ouder, hij heeft me alles geleerd. Ook windsurfen. We waren elkaars trainingspartner, hoewel ik niet zo veel aan zijn ontwikkeling zal hebben bijgedragen. Hij is voor mij daarentegen gigabelangrijk geweest. Maar uiteindelijk ging ik met surfen een andere kant op, naar de olympische klasse, mijn droom achterna. We zagen elkaar de laatste negen jaren weinig, Adriaan en ik. We groeiden los van elkaar verder.

Ik was de afspraak eigenlijk al weer een beetje vergeten toen Aad me een paar maanden geleden vroeg: 'Wat gaan we doen?' Ik begon plannen te maken. Mountainbiken in Nieuw-Zeeland, volgens mij de mooiste plek daarvoor, daar hadden we eigenlijk de tijd niet voor, daarvoor moest je eigenlijk ook twee weken uittrekken. Alleen al om er te komen ben je twee, drie dagen bezig. Aad had een week, max. En mijn jaar tot en met de het WK in Tokio zat ook al weer aardig vol.

Ik trok de stoute schoenen aan en vroeg of Aad mee mocht naar Canada, waar ik was uitgenodigd om er met mijn heldin Bibian Mentel te gaan helikopterskiën met haar Mentelity Foundation. Ze wil met jonge gehandicapte sporters aantonen dat er geen grenzen bestaan. Dat deze sporters kunnen bereiken wat iedereen kan. Op kracht en doorzettingsvermogen, op 'mentelity', maar ook met de juiste uitrusting, vooral: de juiste prothese.

Je hebt skiën in een resort met skiliften, wat super is. Je hebt skiën waarbij je met pistevoertuigen omhoog wordt gebracht wat supergaaf is en je hebt het allemachtige heliskiing. Man wat hebben we genoten, twaalf keer per dag werden we in de heli omhoog gevlogen voor een afdaling op ongerepte hellingen.

Daar stonden we, ik en mijn broer, samen op die berg. Het was een eindeloos, grenzenloos gevoel, iedere keer weer. Kicken! Als je als snelste op de plank over het water gaat, kom je in een soort flow, een zone waar alles goed is. Zo'n soort gevoel krijg je op zo'n berg ook, maar dan helemaal zonder competitieve elementen. Je bent even bijna helemaal alleen.

Iedere keer als Aad en ik de heli uit of in gingen, moesten we bukken. En op de een of of andere manier werden dat knuffelmomenten. Dan pakten we elkaar vast. Waarom? Ik weet het niet. Euforie? Ik weet alleen maar dat Aad en ik dan even volslagen gelukkig waren. Twaalf keer per dag, dagenlang.

En we hadden ook nog eens het geweldige gezelschap van die jonge sporters en Bibian. Voor Aad en mij was het in ieder geval paradise, dat staat vast.