Jooooo, ambassadeur namens het pandabeertje

Je verandert de wereld niet door van A naar B te varen met je zeiltje op een plank. Ik ben de eerste om mijn sport te relativeren. Maar door die sport krijg ik wel de kans om wereldwijd ambassadeur te worden voor het Wereld Natuur Fonds. Jooooo!

Zelf groeide ik op met het pandabeertje. Het logo van het WNF stond vroeger vaak in de Donald Duck, overal kwam je het tegen. Een iconisch plaatje, het staat voor iets goeds. Ik heb me altijd verbonden gevoeld met dat beestje.

Nu hebben ze me gevraagd oceanenambassadeur te worden voor het World Wide Fund for nature, WWF, wat de internationale naam is. Om een rol te spelen in de strijd tegen de plastic soep,maar ook breder tegen de vervuiling van de wereldzeeën. Ik hoefde geen twee keer na te denken.

Dat ik tegen Lise en Rhea kan zeggen dat papa namens het pandabeertje zijn best doet om het water schoner te krijgen en voor de vissen en de dieren te zorgen, dat vind ik echt mooi. Als maatschappij moeten we de wereld goed aan volgende generaties overdragen, aan Lise en Rhea en hun kinderen en kleinkinderen en de generaties daarna. Dat ik dat namens het WNF mag uitdragen, is bijzonder.

Ik blijf ook voor het Wereld Natuur Fonds mensen stimuleren om minder plastic te gebruiken. Zoals ik dat al jaren voor de Plastic Soup Foundation doe. Ik ben nu op Mallorca voor het EK en neem mijn drinkwater niet langer in plastic bidons mee het water op, maar in ijzeren thermoskannen.

En we kopen geen flessenwater meer. Kraanwater is niet overal betrouwbaar, dus zuiveren we het zelf. Daarvoor heb ik een apparaat mee dat stoffen als chloor, fluor en lood uit drinkwater haalt. Het zijn allemaal geen grote inspanningen, maar met kleine veranderingen kan je al veel bereiken, zeg ik altijd.

Over twee dagen begint hier het EK. Ik moet het zien als een stap in mijn opbouw, want het WK in september is waar het dit jaar allemaal om draait. Ik heb dus een laag verwachtingspatroon, ben er nog niet. Maar ik wil wel vooraan varen, ik ken mezelf: voor spek en bonen doe ik niet mee.

Na mijn vorige blog heb ik erg leuke reacties gehad. Ik schreef over mijn dipje in Nieuw-Zeeland, velen spraken bemoedigende woorden. Superleuk natuurlijk. Een paar dagen na die blog scrolde ik nog eens door de reacties en moest wel een beetje glimlachen, want dat sombere gevoel was na een dag al weer weg. Eigenlijk hielp het al dat ik er over schreef. De blogs zijn blijkbaar therapeutisch voor me.

Thuis bij Sas en de meisjes is alles nu rustig en geregeld. Ik kan met mijn volle energie het EK varen, maar moet daar dus niet te veel van verwachten. Ondertussen ben ik wel eventjes ambassadeur voor het Wereld Natuur Fonds geworden.

Het voelt voor mij heel logisch, alsof ik altijd al bij het pandabeertje heb gehoord.

Dorian


Thnx: Nick Dempsey Photography