​Getrouwd. Top gevoel.

Vooropgesteld: de locatie was ook supermooi. Een tuin met trappen, een stuk grasveld ingedeeld als dansvloer, grote partytenten op een terras dat direct aan de baai ligt... het was allemaal prachtig. Tel daarbij Sasha, in een witte jurk met zelfs een sleepje, en al die vrienden en familie er omheen, dan begrijp je wel zo'n beetje dat ik een geweldige trouwerij heb gehad.

De mooiste dag van mijn leven vind ik een rare term. Al was het omdat ik er nog wel een tijdje ben. Maar dat het een hele mooie dag uit mijn leven was, dat staat al wel vast. En Sas heeft nu een ander stempel, hè, we zijn verbonden. Het liefst had ik een sticker op haar voorhoofd geplakt, met daarop 'VAN MIJ!' Of: 'VROUW'. Voor de duidelijkheid, zeg maar. Ik heb het haar gevraagd, ze wou het niet.

Bonus
Het was ook emotioneel. Sasha's vader is 84 jaar en ziek. Dus was hun moment samen tijdens 'walk the aisle' voor iedereen aangrijpend. Maar het was tegelijkertijd ook heel erg mooi. Haar vader was er de hele dag bij en dat was heerlijk. Allemaal bonus.

Het zou de hele dag regenen, maar dat deed het alleen 's ochtends even. Dat was meegenomen. En ook dat ik mijn broertje de hele dag heen en weer zag rennen met tafels, stoelen, met spullen. Als een soort assistent-ceremoniemeester zorgde hij dat alles liep. Adriaan was echt een enorme steun.

Moeders stond in de keuken de kok te assisteren, er voor te zorgen dat iedereen op tijd en genoeg te eten had. En vaders 'did the talking', haha, die was helemaal in zijn element, hield iedereen pratend aan de gang. Zo deed iedereen wat. Behalve ik. Dus ik kan wel zeggen dat we vaker zo'n feest moeten geven, maar zelf heb ik geen vinger uitgestoken.

Puur
Mijn vrouw, Sasha van Rijsselberghe (!) heeft alles georganiseerd. Zij is nogal puur in dingen. Alles was vrij casual. Geen toeters en bellen, lekker buiten in de tuin van haar ouders. Een buurman is rechter en dan mag je hier in Canada trouwen wie je wil, waar je wil. Ook geregeld dus. Het enige dat mis ging, was het trouwtijdstip.

Sas was een half uur te laat. En zo hoort het: een vrouw moet altijd op zich laten wachten. Dat doet ze dan ook regelmatig. Dat durf ik hier wel te beweren, want mevrouw Van Rijsselberghe leest gelukkig nog geen Nederlands.

Dorian