Ik zweef in gedachten al naar huis

Soms lopen je schoenen wel ergens, maar ben je er zelf niet. Zoals nu, hier in Enoshima, de olympische venue van 2020. Ik zit met mijn kop al in LA. Bij Sasha, Lise en ons meisje dat voor eind januari is aangekondigd. Niet bij het windsurfen.

En dat is natuurlijk wel een beetje onhandig, dat je windsurfer bent maar er met je hoofd niet bij bent. Niet écht, bedoel ik. Ik zweef in gedachten al naar huis, waar ik tot na de geboorte zal blijven. Lekker lang.

Pas daarna gaan we weer surfen en heb ik er vast ook weer zin in. Nu niet. Sinds een paar weken ben ik wereldkampioen. Alleen de Spelen en een beetje het WK doen ertoe in mijn sport. Ik heb al gepiekt.

Is dat goed? Nee! Ken ik het van mezelf? Ja! Had ik het als kind al? Ja! Het moest me van nature interesseren, als anderen zeiden dat ik ergens voor moest gaan, deed me dat niet zo veel. Heel soms waren het mijn vader en moeder, die konden me wel op andere gedachten brengen.

Maar niet vaak, haha.

Mijn trainingsmaat Kiran won de worldcup die hier na het WK werd gevaren en laat nou niemand zeggen dat ik er zo makkelijk over doe en daarmee Kir's prestatie bagataliseer. Die lange wint wedstrijden en zal dat ook in de toekomst doen, dat mannetje wint hier ook niet zomaar even, die is lastig goed!

Maar mijn motivatie is momenteel even groter voor het golfsurfen, wat ik hier uren per dag doe en waar ik lekker moe van word. Kir is nu even naar Portugal waar hij een foil-wedstrijd heeft, voor mij was het logischer om hier te blijven.

Maar ik zit dus alleen maar te wachten. Japan is tof, Enoshima is heel tof, de accommodatie is tof, de mensen hier zijn tof, alleen het weer is niet tof, maar Dor wil sowieso naar huis... naar de stal... naar zijn vrouwen!

Dorian

(P.S. Let maar niet op de snor. Is een lolletje van mij met Kiran en onze vriend Ivan Pastor. Beiden staan niet op de foto omdat ze meer snorgroei hebben dan ik. Er zijn grenzen.)