​Japan, de vriendelijkheid, de zuiverheid van alles... ongekend!

Het is al een tijdje geleden dat ik jullie een bericht stuurde. Er is zat gebeurd, maar tegelijk eigenlijk ook weer niet. Ik heb het WK Slalom gevaren, een zeer geslaagd evenement maar het bracht me geen prijzen. Ik ben daarna door de Friese kanalen gevaren, wat behoorlijk inspannend was met al dat gepomp.

En ik heb in Japan getraind. Mán, wat heb ik me daar heerlijk gevoeld. Het is er zó schoon, de mensen lijken zo'n innerlijke rust te hebben, een soort geestelijke soevereiniteit die ik zelden zo heb ervaren. Die vriendelijkheid, de zuiverheid van alles, ongekend!

Kijk, we hebben ze allemaal wel, van die plekken waarmee je voor altijd verbonden zal zijn. Ik heb natuurgebieden, verspreid over de hele wereld, plekken waar ik graag train. Met Texel heb ik dat natuurlijk en ik zou het zomaar met Japan kunnen krijgen. Alleen al de manier waarop iemand je daar begroet, met een lichte buiging erbij. Het oogt nederig maar dat ís het niet, het is respect: wat ben ik blij dat ik jou mag ontmoeten!

We trainden er op zee bij Enoshima voor het WK RS;X dat er vanaf 16 september wordt gevaren, mijn klasse. Na dat WK neem ik een beslissing over mijn sportieve toekomst. Dat ik het daar nu zo geweldig vond, maakt in ieder geval dat die beslissing wordt bepaald door het windsurfen en niet door andere dingen.

Want écht: als ik het in Enoshima niets had gevonden, qua sfeer, dan had ik daar in 2020 misschien wel helemaal niet wíllen varen. Want als er nog een olympische campagne komt, dan is het in ieder geval een andere dan de vorige twee. Meer in balans met mijn huidige leven, met wie ik nu ben. Dus vooral ook: meer in balans met mijn gezin.

Of zo'n nieuwe aanpak eventueel succes gaat opleveren, zien we dan wel. Ik heb het in ieder geval weer helemaal naar mijn zin met Kiran, mijn trainingsmaat. En mijn concurrent, maar dat voel ik helemaal niet zo. Ik heb hem keihard nodig om op topniveau te komen, hij heeft mij even hard nodig om de puntjes op de i van zijn surfen te krijgen.

We kunnen het niet zonder elkaar. Want wíe er ook op de Spelen staat over drie jaar, Kiran of ik, het maakt niet uit: we kunnen er alleen top presteren als we elkaar helpen. En ja, aan het einde steekt dan een van de twee de ander net voorbij. Gaat er een wel en een niet naar de Spelen. Ja, dat gaat gebeuren. Part of the game.

Maar dat zien we dan wel. Tot die tijd geniet ik er van dat Kir, onze coach Aaron en ik weer lekker aan de gang zijn.

Sayounara,


Dorian