Het was me een heel, heel erg groot genoegen

Alles is gezegd. Ik werd tweede op het WK, ben weer thuis en dat is goed zo. Ik won de medal race, maar was blijer met de finish dan met de winst. Het was mijn laatste eindstreep op de RS:X-plank en de deur naar de Spelen in Tokyo sloot zich.

Maar wat betekent dat voor me?

Dat ik vanaf nu mijn gezin, Sas, Lise en Rhea, op de eerste plaats zet. Dat ik vanaf nu, als ik bij Paal 17 richting het water kijk, geen olympische dromen meer heb. Dat ik alleen nog maar plezier maak op het water, met mijn kinderen, mijn broer, met Kiran, met wie dan ook.

Het betekent dat ik me soms weemoedig voel, tegen het verdriet aan. Omdat iets is gestopt dat mij zo ongelofelijk veel heeft gegeven. Het jongetje van Texel groeide niet alleen als sportman. Ik ben alle mensen die ik tegenkwam op deze prachtige reis daarvoor zó dankbaar, dat laat zich niet in woorden pakken.

Het betekent dat, als ik in Nederland ben, ik met papa, mama en Aad leuke dingen kan doen die langer duren dan een paar minuten. Dat ik af en toe op zoek kan naar de rust die Texel mij biedt. Niet alleen gasten van het eiland knappen er op, eilanders zelf ook. En de olympische ringen op ons huis gaan tegen de vlakte om er met hoefijzers op te kunnen mikken.

Kiran en Aaron hoef ik gelukkig nog niet te missen. Ik zag ze het laatste jaar meer dan mijn vrouw en kinderen. En ik wil Kiran helpen. Zal er alles, maar dan ook werkelijk álles aan doen om te bewijzen dat een lantaarnpaal olympisch goud kan winnen.

In evenwicht met mijn rol in het gezin, zal ik Kir bijstaan. We hebben tot het laatst als echte vrienden, met respect naar elkaar, gevochten op het water. Als er iets is dat ik wél zal missen is het dát, samen met die lange in de coachboot bij Aaron zitten na een drukke dag at the office.

Ik heb het altijd moeilijk gevonden als mensen me op een voetstuk zetten en wil daarom mijn vertrek uit de sport nu ook niet heldhaftiger maken dan-ie is. Ik wilde gewoon naar huis, ik was klaar, het was na het WK helemaal op. Kiran gaat door.

Het betekent ook dat ik, in ieder geval voorlopig, stop met deze blog. Dat ik alleen thuis nog praatjes heb. De stukkies, waar velen van jullie vaak leuk op reageerden, waren me dierbaar. Jullie moesten eens weten hoe mooi ik dat vond, ik zou willen dat ik iedereen met een dikke knuffel kon bedanken.

Maar dat kan niet... nóg niet.

Deze zomer, tijdens  WAVES, gaan we dat allemaal wel doen. Nog meer dan vorig jaar, toen ik het al superfijn vond, heb ik daar nu tijd voor. Ik ga daar foilen, dansen, met blote voeten op het strand hangen, op heerlijke muziek en ik ga om Texel heen varen... feesten!

Ik, Dorian van Rijsselberghe, ben olympisch sportman af. Het maakt me de laatste dagen weemoedig, zacht, maar het is een gevoel waar ik ook om kan lachen... er wachten prachtige nieuwe dingen voor me. Dát weet ik zeker. Wát, weet ik totaal nog niet.

Dank jullie wel allemaal!

Dor

Trainingsgroep vlnr: Aaron McIntosh (NZL), Ivan Pastor (ESP), Elliot Carney (GBR), Dorian van Rijsselberghe, Kiran Badloe, Antonio Cozollino (NZL), Sil Hoekstra

Headerfoto: Ayolt Kloosterboer