​Texels lui aan het Gardameer

Ik lees wel eens blogs waarin alleen maar goed nieuws staat. Daarin gaat alles prima, is iedereen gezond, wordt met gezonde wedstrijdspanning uitgekeken naar een race, is er bij niemand ingebroken en stond óók de kinderbescherming nergens aan de deur. Allemaal geweldig, maar saai.

Ook dit wordt een saaie blog, want er is helemaal niets wat tegenzit. Dinsdag begint het WK, ik voel me scherp, ben lekker fit, ben zo gemotiveerd als het maar kan en de elleboog die kort geleden nog zeer deed, voel ik niet meer. Hij zwelt hooguit wat op na inspanningen, niks ergs.

Thuis in Laguna Beach loopt ook alles lekker. Sas en de meiden proberen me met leuke foto's heimwee te bezorgen, wat niet lukt omdat deze professional nu even zijn dwarse eilanderkop naar het WK gedraaid heeft staan. Ik laat me door niets afleiden.

Vorige week had ik vijf dagen vrij en kwam mijn broer Adriaan over. Die rusteloze fitheid-specialist had thuis te hard gewerkt, kon ook wel wat rust gebruiken, dus hebben we hier aan het Gardameer laten zien wat Texelse luiheid is. We deden niets, bro en ik.

Aad sliep op Kirans kamer, want die was een paar dagen naar Nederland, waar ik dus niet voor koos. De rust deed mij goed. Coach Aaron, door sommigen heel onterecht ook wel De Dikke genoemd, wilde het ook rustig aan doen, maar dat is het mooie als je mekaar goed kent: hij is wél nerveus, dat merk ik.

Dat is hij vooral voor het WK, waar hij graag wil dat Kiran en ik het goed doen. Maar hij is het ook voor de 'trials' die daarna op het Gardameer worden gehouden om te bepalen waar tijdens de Spelen van 2024 mee wordt gevaren, grofweg de RS:X óf de foil.

Aaron heeft een foil-klasse in het leven geroepen waar ik me ook aan verbonden heb. Jullie kennen ons verhaal: de foil kan het windsurfen nieuw leven inblazen. Kir blijft hier na het WK om de trials te varen, zelf vlieg ik via Nederland naar huis.

Want dan wil ik mijn meiden weer zien. Rhea en Lise staan zo lief met hun moeder op de foto's dat ik die kant ook op zou zwemmen als dat nodig was.

En het weer hier is heerlijk. Het moet ook niet gaan regenen, want dan stroomt ijskoud water uit de bergen het Gardameer in, dat merk je gelijk aan de watertemperatuur. Nu is het aangenaam allemaal. Italië is sowieso een fijn land, ook daarover heb ik niets negatiefs te schrijven.

Dit was dus een saaie blog. Laten we hopen op nog veel meer saais de komende week!


Dorian