Ik ben twee en ik krijg een goody bag mee

Geen misverstanden: ik heb het geweldig naar m'n zin in Amerika. Gezin fijn, huis fijn, gezondheid fijn, omgeving fijn, alles cool. Maar dat wil niet zeggen dat ik hier altijd zonder bedenkingen leef: de USA.

Je houdt het bijvoorbeeld niet voor mogelijk wat je hier allemaal kan kopen. Werkelijk alles is vlakbij te halen: you name it, they got it! Handig? Zeker. Maar of het ook nodig is? Consumer's paradise, noemde laatst een van mijn surfvrienden dit land. Hij trok er een beetje een vies gezicht bij.

Maandag was Lise jarig, twee werd ze. Als je denkt dat zo'n verjaardag dan rustig wordt gevierd... nou, nee. Alles werd uit de kast gehaald, we hebben gepicknickt in het park, ik had heerlijke carrot cake van de biologische supermarkt gehaald. De kindertjes die op bezoek waren zijn urenlang hé-le-maal vermaakt, in de watten gelegd.

En al die tijd waren er die blije, opgewonden koppies van de kinderen, Lise voorop, en mijn eigen vrouw Sasha. Ik was erbij, ik hielp, zeker... maar ik keek mijn ogen uit. Als je zag wat die kinderen aan het eind allemaal mee naar huis kregen in de goody bags, jeetje. Ze gingen er bijna scheef van lopen.

Ik vond het allemaal nogal wat. Maar Sas vertelde me dat ze laatst een feestje meemaakte waar zelfs een clown was gehuurd die urenlang de ene na de andere waanzinnige ballon maakte voor de kinderen. En er waren een pony en een schaap gehuurd, zodat de kinderen de dieren konden aaien of er op konden zitten – op die pony dan.

Nee, geef mij dan Texel maar. Stukkie taart, cadeautje, nog even een uurtje buiten ravotten en dan allemaal mooi weer opzouten naar huis. Kunnen ze op de terugweg nog wel ergens een dier aaien.

Schapen zat op Texel.

Dorian