​Ik ga nu één ding doen en daarvan genieten: windsurfen!

Het is zo ver. Morgen vaar ik mijn eerste race op de Olympische Spelen. Ik heb de afgelopen week in een strak schema geleefd. Twee dagen vrij, drie dagen varen, twee dagen vrij, met in het midden vrijdag de openingsceremonie. Vandaag, zondag, nog even het water op en dan gaan we los.

Sasha en Lise zijn thuis gebleven in Laguna Beach. Ook mijn ouders en mijn broer Adriaan komen niet. Ik doe het hier allemaal samen met mijn coach, Aaron. Precies zoals we gewend zijn.

Ik ben ook liever op mezelf, in mijn omgeving weten ze dat ze van mij geen kaartjes hoeven te verwachten. Daar kan ik me niet mee bezig houden. En Rio is natuurlijk ook een stukkie verder weg dan Londen vier jaar geleden. En er zijn hier nog wel wat probleempjes, zoals de criminaliteit en het Zika-virus. Ik vaar liever zonder dat ik me zorgen maak over mijn familie en vrienden.

In de tent waar alle RS:X'ers zijn ondergebracht, heb ik een superplekkie. Bij de deur. Ik kijk iedereen in de ogen als ze langslopen, vind het heerlijk om te zien hoe gespannen sommigen zijn. Ik heb daar zelf nooit zo'n last van, maak relaxed een ommetje door die immense tent en zie veel gasten kijken: 'Wat is hij rustig!'

De Spelen zijn écht iets anders. Waar je mekaar normaal eigenlijk allemaal wel aardig vindt en samen leuk optrekt, zie je op de Spelen dat mensen info gaan achter houden. Dat ze stiekem gaan doen, spulletjes aan het oog onttrekken. Dat ze 's ochtends niet zeggen of ze lekker hebben geslapen. Dat vind ik machtig mooi.

Vier jaar geleden droeg ik de Nederlandse vlag het olympisch stadion in. Dat was een eervolle taak, ik vroeg me de laatste weken af wie Maurits Hendriks nu zou kiezen. De kans dat ik een tweede keer mocht was immers nihil, en terecht. Het werd Jeroen Dubbeldam.

De vlag dragen is zo iets moois, dat moet gedeeld worden. Zo veel mogelijk sporters moeten dat een keer meemaken. Ik gunde het Jeroen met heel mijn hart, wat een geweldige sportman is dat. De ceremonie was ook voor mij weer een hele bijzondere ervaring. Het duurde lang maar het was iedere seconde waard. Ik ben met Jan en alleman op de foto gegaan, zoals met twee Russische volleybalsters bij wie ik met mijn 1.89 meter in het niet viel.

Morgen, maandag 8 augustus, gaan we varen. Steunen jullie me? Ik schrijf voorlopig even geen blogs, wil nu op de Spelen echt met één ding bezig zijn en daar van genieten: windsurfen!

Ik ga voor het hoogst haalbare!!!

Dorian          

PS. Vanaf nu un je via de familie op Texel op de hoogte blijven hoe het met me gaat, maar ook hoe ze de Olympische Spelen thuis beleven. Elke dag belt Aron Zeeman met Adriaan of Papa om hen het hemd van het lijf te vragen. De interviews kun je beluisteren via Soundcloud.