​Voor jullie een goed 2017, voor mij een keuzevraagstuk

Het komt een beetje onbenullig over als we elkaar gelukkig nieuwjaar wensen terwijl in Istanbul het dodental van de aanslag op Club Reina oploopt. Maar elkaar toewensen dat deze erge dingen niet gebeuren, dat mag toch wel? En géén aanslagen, dat hoort toch ook bij een gelukkig nieuwjaar?

Zelf zit ik een week bij een nichtje van Sasha in Mexico, aan de Oostkust. Lekker relaxed, we doen geen onnodige dingen en de nodige dingen doen we beperkt. We luieren. Zaaaalig.

Ik krijg veel vragen over mijn toekomst. Of ik voor nóg een olympische campagne ga, of niet. Ik kan je wel zeggen dat ik daar inderdaad behoorlijk druk mee ben. Het kan nog steeds alle kanten op, wanneer ik mijn besluit neem, weet ik nog niet. Dat kan over korte tijd, maar ook over lange tijd zijn.

Dat ik na de Spelen amper op de plank stond, zegt niets. Ik had deze tijd sowieso voor Sasha en Lise gereserveerd. Zij hebben de laatste jaren weinig aan me gehad en zijn nu aan de beurt. Dus nee, de liefde voor die malle sport is niet bekoeld, ik geniet nog steeds op het water.

Onder de verschillende scenario's waar ik aan denk, zitten ook geen verkeerde. Er bestaan geen verkeerde besluiten, geen verkeerde opties. We kijken wel wanneer de tijd rijp is voor de 'Call', of ik wel of niet de ballen uit mijn broek ga varen om in 2020 op de Spelen van Tokyo een gooi naar een derde keer goud te doen.

Maar past het nog bij me? Ruim drie jaar op een plank staan, in plaats van écht nuttig zijn op een andere plaats. Qua leeftijd kan het, ik ben dan 31, een topleeftijd voor een windsurfer. Maar nogmaals: doe ik dan genoeg met wie ik ben? Als ik wil dat de aarde schoner wordt, dat we lief moeten zijn voor elkaar en dat we de bronnen met respect gebruiken en vooral voor iedereen toegankelijk maken, draag ik daar dan voldoende toe bij?

Het klinkt allemaal zwaar op de hand misschien, maar dat is het voor mij niet. Ik kijk alleen nog maar naar voren, hoe mooi de ervaringen die achter me liggen ook zijn. Ga ik voor nóg zo een, of leg ik mijn ziel en zaligheid in iets heel anders, dat is de kwestie.

Ondertussen wens ik iedereen toch maar een gelukkig nieuwjaar, al was het omdat ik wil dat niet nog meer mensen zoiets verschrikkelijks als in Istanbul meemaken. Waarom moesten dansende, vooral jonge mensen slachtoffer worden? Wie hadden zij iets misdaan?

Ik wens iedereen een gezond, verdraagzaam en heel erg lief 2017 toe!



Dorian