​'Ik kwam er al in de buik van moeder'

Ik ben hard aan het trainen in Nieuw-Zeeland, maar dat zal allemaal wel. Mijn gedachten zijn op Texel. Ik wil het hebben over een plek buiten de dijk, de Surfclub Texel. In de buik van mijn moeder kwam ik er al, omdat ze ging kijken bij papa die daar windsurfde.

Natuurlijk weten veel mensen dat het clubhuis van mijn surfclub in de hens is gestoken. Ik was laatst in Nederland en verbond mijn naam aan de  reddingsactie. Zoiets levert dan een foto en filmpjes op: Dorian voor een verbrand gebouw!

Sindsdien spoken herinneringen door mijn hoofd. Dat er veel spullen weg zijn, is heel vervelend, een strop zelfs, financieel... maar mijn gedachten gaan eerder naar Wieb. Eilander Wieb van den Berg. De dagen dat ik met mijn broer Aad ontelbaar veel van Wiebs tosti's at. Het waren de lekkerste van de hele wereld, ook al zat heel soms nog plastic om de kaas. Sloten koffie, ijsjes!

Het is de verbrande plek die me verdrietig maakt, dat voel ik heel sterk. Dáár, op 'de dijk', zat ik achter het raam als ik het buiten te koud vond. En dat was al snel. Mijn broer Aad vond koud ruig weer heerlijk, maar ik zat binnen achter de grote tochtige ramen.

Waar moeten jonge Texelse koukleumen nu naartoe? Dáár begon mijn georganiseerde windsurfen. Eerst was er een caravan, toen de keet van godfather Wieb, de clubman die zelf nooit op een plank stond. Later werd het een wat steviger geheel en nu hadden ze het allemaal net verbouwd.

Ik had het nog niet eens gezien. Er waren stevige containers voor de opslag. Eindelijk geen lekkage, droog materiaal. En er was een mooi gebouwtje om binnen te kunnen zitten. Steeds op dezelfde plek waar ik als klein mannetje hele vakanties doorbracht, verkleumde toeristen uitnodigde binnen op te warmen. Die gastvrijheid is altijd gebleven: kom maar even binnen zitten!

Vreemde vogels liepen er rond, zoals een Duitser zonder tanden over wie we botte grappen maakten, wat-ie in de oorlog allemaal misschien wel had gedaan. Niemand wist iets over hem, maar we waren op 'm gesteld. Van windsurfen wist hij niets, de energie en de pret trokken hem aan. Hele dagen zat hij daar.

We moeten deze plek weer tot leven brengen, repareren. Het was allemaal nog niet eens officieel geopend, of het brandde al. Waarom gebeurt zoiets, wie doet dat? Gelukkig hebben mijn herinneringen geen brandvlekken.

Dorian

(Kan je helpen, met spullen of met het doneren van geld, al is het maar een paar euro?
Ga naar de  crowdfunding-actie die aan de gang is.
We kunnen alle hulp gebruiken.  http://lifeofdorian.com/dorian-foundation/surfclub-texel)

De oude situatie, in de tijd van van Wieb van den Berg. Welke andere club had een honk buiten de dijk? Op de andere foto zit ik in het midden, me aan te stellen, met mijn neefjes Marcus (links) en Benjamin (rechts liggend).

Ik linksonder, Aad linksboven. Mijn herinneringen aan de dagen 'op de dijk' zijn belangrijk voor me, het is een heerlijke plek.