Man, man, man, wat een toestanden

Het leek net alsof alles in elkaar stortte gisteren, op het water. Een totaal gevoel van zinloosheid overviel me. Dan sta je in Nieuw-Zeeland op je plank voor een flinke training en na ruim een uur kap je er al mee, ga je naar de kant. Doei.

Ik ben thuis gaan rusten, heb een podcastje opgezet – van Joe Rogan met Bill Burr, ging over LA. Op mijn bed, geen andere dingen doen, even niet varen. Ik heb tussendoor een beetje de politieke uitslagen in Nederland bekeken, waar deze slapjanus weer niet met zijn stem aan meedeed. Had ik niet geregeld, te veel gedoe.

Maar ook zonder verkiezingen in een land waar jammer genoeg de tegenstellingen steeds feller worden, is het raak op de wereld. We trainen hier op het Noordereiland. Christchurch, waar die gestoorde vijftig mensen doodschoot, ligt op het Zuidereiland. Ook Nieuw-Zeeland, maar toch... ver weg. We hoorden het na de laatste wedstrijd van een foil-toernooi, daarna gingen we gewoon barbecueën. Raar eigenlijk.

De volgende dag hielden we bij de skippersmeeting een minuut stilte... en dan was er Utrecht. Op zulke momenten wil ik, zoals alle vaders neem ik aan, bij mijn gezin zijn. Het hielp al niet dat ze thuis wat ziekjes waren, Sas en de meiden. Dus voelde ik me plotseling misplaatst, zo met mijn plankie midden op het water.

Het is dus even een rollercoaster. In mijn kop vliegt het alle kanten op. Dat ik het thuis niet op orde heb en Sas het eigenlijk niet goed voor mekaar krijgt, voelt helemaal niet goed. We denken aan een au pair of zoiets. Want die twee kleintjes van ons zijn Van Rijsselbergjes, hebben dus bewerkelijke karaktertjes, om het maar vriendelijk te zeggen. Lise heeft een ferme vader nodig en die is er nu niet.

Er moet iets gebeuren. Want als het in mijn hoofd niet goed zit, krijg ik ook geen kijk op de wind. Dan denk ik te veel na, is er geen focus op mijn sport en vaar ik dus naar de kant. Mijn motivatie gaat altijd al op en neer, hoor, maar nu zat het wel erg diep, misschien wel extra omdat ik de verjaardag van Lise miste.

Dat ik dat foil-toernooi vijfde werd, hielp ook al niet. Ik heb een enorme hekel aan verliezen... dusssss. Binnenkort kom ik naar Europa, onder meer voor het EK in Palma de Mallorca. Daar is het maar tien graden... zit ik ook niet op te wachten.

Is er dan helemaal niets positief. Jawel, zaterdag ben ik weer thuis. Zin in!

Dorian

Ps. Vandaag is het Wereld Waterdag. Als Dutch Wavemaker daag ik jou uit:
Wat doe jij om het water schoon te houden?