Verantwoordelijkheidsgevoel

Rhea zorgt voor nog meer verantwoordelijkheidsgevoel.

Het is een beetje een rare tijd voor me. Ik weet dat ik altijd onbezorgd overkom, en mijn glas is zeker nog altijd half vol, maar toch... ik pieker ook best veel. Over sport, over thuis, over Texel, over alles.

Het is net alsof de geboorte van ons tweede meisje, Rhea, ook mijn vaderschap heeft verdubbeld. Ik voel me meer verantwoordelijk dan eerder, lijkt het wel. Over een paar dagen ga ik naar Nieuw-Zeeland om er een paar weken te trainen en ik ben drukker dan anders met de boel hier in Laguna Beach goed achter te laten.

Ik wil dat Sasha en de meisjes het zonder mij goed redden, maar je voelt toch dat we het er allemaal een beetje moeilijk mee hebben. Op zich goed natuurlijk, want ''wie holt van mekoar'', maar het is minder makkelijk dan andere keren. Het voelt een beetje alsof ik ze in de steek laat.

Misschien hoort het erbij. Ik ga nu twee weken weg, ben dan een week terug, dan tien dagen weg, daarna een weekie terug en dan drie weken naar Europa met onder meer het EK in Palma de Mallorca. Ik heb mijn schema tussen mijn sport en mijn gezin beter afgestemd dan vorig jaar, met als belangrijkste verschil dat ik dit jaar ook meer op de plank sta. We hebben geleerd dat dat nodig is.

Thuis loopt het allemaal lekker, Rhea doet het hartstikke goed, Sas en ik zijn als ervaren ouders toch wat relaxter dan in het begin met Lise. Alles loopt gemakkelijker, als Rhea huilt ben ik niet direct ongerust. Okay, dan huilt ze even... rustig blijven, het gaat vanzelf weer over.

Met de geboorte van Rhea heb ik wel weer gemerkt hoe geweldig het is als mensen zich betrokken tonen. Ik heb heel veel waardering voor al die lieve, blije berichtjes die ik kreeg na Rhea’s geboorte. De gelukwensen, felicitaties, alle aandacht voor de uitbreiding van mijn gezin. Daar bedank ik iedereen voor, het maakt ons feest nóg groter.

De sport komt dit weekeinde weer op de voorgrond. Kiran is al in Nieuw-Zeeland, heeft een paar weken getraind en dat zal ik niet zomaar inhalen. Maar ik ga van mijn eigen kracht uit, over twee maanden moet ik er weer zo'n beetje staan. Eerst maar eens kijken of ik nog kan surfen.

Ik volg Kiran, die zo vrij als een vogel kan doen en laten wat hij wil, via de social media. Zo'n leven heb ik ook gehad. Dat was prachtig, maar zoals het nu is, met mijn verantwoordelijkheden voor anderen, voor mijn gezin, is het ook top!

En ach, ik ken mezelf: als ik veel denk, groei ik. En ik ben ook helemaal niet somber. Ik ontwikkel me, ga mijn verantwoordelijkheden waarmaken. En weer keihard windsurfen natuurlijk. En groeien dus.

Dorian