​Natuurlijk speelt het een rol waar je wieg heeft gestaan

Het is nog minder dan vijf weken tot de Spelen beginnen, mijn tweede na Londen waar ik goud won. Ik heb jullie beloofd dat ik over alle aspecten van mijn sport de komende weken iets zal vertellen. Ik begin vandaag met een element waar je als sporter geen invloed op hebt, namelijk uit welk nest je komt!

Want hoe zou het zijn gelopen als ik niet op Texel was geboren, omgeven door water? Als ik geen vader had gehad die van windsurfen hield en geen vier jaar oudere broer die me alles leerde wat hij zelf wist over windsurfen?

Die twee lieten me na het halen van mijn zwemdiploma heel rustig stapjes maken, plezier hebben op de plank. Het is wat mijn vader, moeder en Adriaan altijd voorop hebben gesteld: Dorian moet er lol in hebben. En dat had ik. Maar was het me ook gelukt zonder ouders die me overal naartoe brachten, steeds maar weer ons eiland af?

Was ik ook windsurfer geworden als ik niet was grootgebracht op een boerderij waar iedereen zo close was dat ik eigenlijk één hele grote familie had? Er werden mensen opgevangen die tegen problemen waren aangelopen in het leven, er even niet alleen uit kwamen. Heeft dat me gevormd? Denk het wel een beetje, ik vind het nog steeds mooi om mensen te ontmoeten.

Maar heeft het me als sporter gevormd?

Allemaal vraagtekens, terwijl ik juist zou vertellen hoe dat nou allemaal zat, met mij en de sport. Maar ik heb deze antwoorden echt niet. Ik heb geboft, dát weet ik zeker. Mijn jeugd op die boerderij was één grote speeltuin. Ik kom er nog wel eens, het gevoel is dan direct terug.

Maar natuurlijk speelt het wel een rol waar je wieg heeft gestaan. Papa en mama, en ook het leven op de boerderij, leerden mij én anderen dat alles mogelijk is, maar dat het helemaal aan jezelf ligt of je iets bereikt. Ik besliste dan ook zelf dat ik me dingen ontzegde om er iets voor terug te krijgen wat ik het belangrijkste vond: lol op mijn board. De focus lag altijd op het surfen, het plezier, en niet zozeer op maximaal presteren.

En zo kijk ik nu, net als in 2012, nog steeds naar de Spelen. Vooral de weg ernaartoe is geweldig. Ik heb weer vier jaar pret gehad met zo veel leuke en lieve mensen. En net als voor Londen voel ik geen spanning, geen druk, ook al ben ik olympisch kampioen. Ik heb eigenlijk vooral zin om te varen.

Maar wel héééél hard natuurlijk!

Dorian

(Over een paar dagen gaat mijn volgende blog over coaches)