​Niet winnen is nooit leuk, geen pret is erger

Drie dagen varen op de world cup in Miami: tiende. Tevreden? Ja. Bevredigd? Nee. Pret gehad? Heel veel!

Een tweede plek voor mijn trainingsmaat Kiran is sowieso al geweldig. Dan word ik wel eens raar aangekeken, maar ik meen het serieus: ik ben hartstikke blij voor die lange. Het is voor Kiran belangrijk zich in de top te laten zien, en dat doet hij steeds vaker.

En nee, dat is niet bedreigend voor mij. Het moment van onderscheid tussen mij en Kiran ligt nog heel ver weg, tot die tijd wil ik hem alleen maar als maat zien, als vriend. We moeten het allebei op onze plank doen, met zijn zijn tweeën er op mag nu eenmaal niet, anders hadden we zeker de besten geweest.

De world cup in Miami is een soort seizoensopener, vaste prik. Ik ben er de laatste jaren één keer niet geweest, na Miami gaat alles draaien. De meeste jongens zijn er daar bij en het is net alsof het voor iedereen de start van het surfjaar is. Ook mijn opbouw begint daar.

Na drie maanden zonder plank tiende worden na hooguit twee dagen trainen en drie dagen racen, dat is helemaal niet gek. Ik heb lekker gevaren, alleen: niet winnen is nooit leuk, daar doe ik het niet voor. Maar ik moet realistisch zijn. Bovendien, ik heb de medalrace gevaren, tientallen surfers keken op het strand toe...

Vanaf nu gaan we los, iets meer thuis in LA trainen, maar aan de andere kant meer wedstrijden en competitie dan vorig jaar. Ik hoop alleen dat het afscheid nemen van thuis niet steeds moeilijker wordt.

Wekenlang keek ik uit naar mijn vertrek naar Miami om lekker weer aan de slag te gaan, maar de laatste twee dagen in Laguna Beach ging het knagen. De kleine Lise, de dagen met Sas, het liep allemaal zo lekker, hoe zou dat zijn als ik terugkom?

Ik ga het zien. Het is het vaderschap, ik ben sporter én vader en ga laten zien dat dat heel goed kan.

Dorian