Surfweken, Volkswagens en een kleine die me mist

Toch voelde het gek. Ik zat in Hyères lekker wat voor mezelf te doen. Voor het eerst sinds ik met mijn trainer Aaron werk en dat is al 7 jaar, stond ik niet in een medal race. Altijd had ik die ene vaardag nog als anderen naar huis moesten, nu niet.

Maar dat krijg je als je van de plank stapt. Op de dag dat ik voor het eerst niet meevoer en bij Aaron in de boot zat, was ik zelfs blij dat ik niet surfte. Een hoerenwindje was het, zuchtpis. Ze stonden te pompen als gekken, dat was voor mij effe echt niet goed. De pols was misschien gaan ontsteken, dan was ik verder van huis geweest.

En Aaron maar coachen in die boot. Niks voor mij. Wat ik wel leuk vind, is iemand leren surfen, kinderen de lol laten inzien van hard gaan op een plank. Ik werk daarom mee aan een nieuw bedrijf dat daar voor zorgt: windsurfschools.nl organiseert surfweken, dat gaat echt leuk worden.

We gaan veel doen met skype en met filmpjes, zodat ik me er flink tegenaan bemoei, ook al ben ik er meestal niet lijfelijk. Het zijn bovendien mijn schema's. Ik vind het belangrijk dat iedereen een leuke week heeft en daarnaast veel over windsurfen opsteekt. Dat ze merken dat het een gave sport is.

Omdat ik ambassadeur voor Volkswagen ben, samen met onder anderen Epke Zonderland en Dafne Schippers, kon ik gisteren in een VW Transporter, zo'n grote bak, naar Schiphol rijden. Lekker man, ik had een plankje bij me en die past er prachtig in. I love it. Op Schiphol parkeren en iemand van de importeur komt 'm weghalen, super-de-luxe! Als ik terugkom staat-ie weer klaar. Erg lekker allemaal.

Ik ga nu even naar huis, waar Lise groeit als kool. Haar eerste broekje is al te klein. Sas zegt dat ze me samen missen daar. Ik hen ook wel hoor, maar ja, ik heb een missie die nu even vóór gaat. Thuis zijn is voor later, binnenkort ben ik zelfs zes weken van huis. Oeps! Ik ben een monomannetje dat onderweg is naar de Spelen.