Verwachtingen maken het voor een sporter vaak moeilijk

Verwachtingen, voor sportmensen zijn ze altijd lastig. De laatste maand heb ik er weer een paar voorbeelden gezien die aantonen dat vooral de verwachtingen bepalen hoe een prestatie wordt beoordeeld.

Neem Usain Bolt. Derde op de 100 meter tijdens de WK, geblesseerd uitgevallen tijdens de estafette, met andere woorden: een ongelofelijk k*WK! Niemand die zag aankomen dat een toptalent die gaat stoppen niet tot de laatste dag scherp en op zijn topniveau kan blijven? Of wilden we dat met zijn allen niet zien?

En onze eigen Dafne? Iedereen wil dat zij wint op de 100 en was na de ‘teleurstelling’ over de derde plaats extra blij dat ze dan toch nog goud pakte op de 200. Oer-Hollands, snel de bakens verzetten als het hoofddoel niet wordt gehaald. Maar Dafne zit in een na-olympisch jaar en is in de opbouw met een nieuwe coach, wat willen we dan nog? Ze maakt al grote sprongen.

Het zijn vaak de verwachtingen die het sporters moeilijk maken, voldoen aan wat de buitenwacht denkt dat mogelijk is. Je zal zien dat ik voor die buitenwacht heb gefaald als ik bij een eventuele derde olympische campagne niet ook een derde titel win. Voor mezelf ligt dat heel anders, want dat was in Brazilië al zo. Daar ging ik voor het hoogst haalbare, ik heb mezelf nooit voor Rio op goud willen vastleggen.

Waarom zou ik ook? Voor mij gaat het in sport om ontwikkeling, om uitdaging, niet om dat ene, obligate doel. De weg er naartoe is de glorie, niet een prijs. Het is toch van de zotte dat Bolt als een geslagene afscheid nam van het wereldtoneel, iemand die de sport zo veel heeft gegeven! Er zijn in sport te veel dingen die mis kunnen gaan, om je vast te laten leggen op verwachtingen.

Mijn WK in Japan begint binnenkort. Ik laat me daar ook niet voor vastleggen. Het podium zou mooi zijn, maar ik ben net weer een paar maanden in training na acht maanden pauze te hebben genomen. Nou is windsurfen ook een ervaringssport, ik weet het, maar je training en fitheid, een goed lijf, blijven onontbeerlijk.

Als Bolt een half jaar niet had gelopen, had hij op de WK in Londen helemaal niet voorin meegedaan, in geen enkele race. Dus ik kan me lekker indekken voor Tokyo. Over mij hoeft niemand hoge verwachtingen te koesteren, ik wil leren, ik wil vooral zien waar ik sta, hoe ik me voel op de plank.

Sporters doen wel eens een stappie terug om er daarna twee vooruit te zetten. Usain niet meer, Dafne zeker wel en ik misschien ook wel, als ik na het WK in Tokyo doorga, waarover ik dus binnenkort zal beslissen.

Ik ben blij dat ik met mijn windsurfen niet zo gigantisch in de picture ben, dat verwachtingen van anderen me niet zo veel doen. Of ik dat in een wereldsport als atletiek ook vol zou kunnen houden, weet ik niet. Maar vanuit mijn kleine sport die ik zelf een van de mooiste op de wereld vind, zeg ik jullie: Voor het WK heb ik geen verwachtingen, wel hoop.

Ik vind het ook een van de mooiste woorden: hoop!

Ik hoop op een podium.


Liefs,

Dorian

(p.s. Op de trainingsfoto nader ik de 'jury' met een kaal zeil. Heel soms proberen we even een zeil uit of is het om een andere reden nog niet nodig 'm te beplakken, wat namelijk nogal een klusje is.)