Terug op de plank, doen wat je wil

Het was zo'n moment vlak voor het slapen gaan met de handen achter m'n hoofd in bed, afgelopen week in Marseille. Ik had die avond een hapje gegeten met mijn concurrent in Londen en Rio, Nick Dempsey. Een hele goeie gozer, hij is nu trainer van een Jap. We hebben veel tegen elkaar gezegd.

Ik lag weer eens met een vreemd kussen in m'n nek, als zo vaak in een onbekende ruimte. Een deur verder lag Aaron, ook op bed. Het was allemaal zó vertrouwd, dit was mijn sportleven en het voelde goed. Overdag bleek het gevoel op de plank onveranderd scherp. Okay, ik zal minder sterk geweest zijn na ruim acht maanden rust, maar het varen ging heerlijk.

Dat bedacht ik me allemaal. Dat ik Europa wel eens mis, de Fransen. Een héél raar volk en ook héél erg grappig, zichzelf. Brood halen 's ochtends, koffie drinken op een terras... daar dacht ik aan in bed. Aan mijn sportleven. Heel kort dacht ik aan Obamacare, waar de dommerds in de VS die dag een eind aan hadden gemaakt.

Maar ik dacht vooral aan fijne dingen.

Aan mijn sport. Dat ik er vol voor ga richting het WK in Tokio in september. Aan Kir, die een dag later zou aanhaken, zodat we samen weer Dikke tegen onze coach Aaron konden zeggen. Mijn geluk kende vele vormen, bedacht ik me. Eén daarvan was op een bed liggen in Marseille en weten dat je weer maandenlang mocht doen waar je zin in had: sporten, voluit gaan, geen half werk. Na Tokio zou ik wel verder zien.

In gedachten knuffelde ik Sasha en Lise en omhelsde ik alle mensen die me dit gunden, die dit voor mij mogelijk maakten: jullie!

Dorian  

Lees ook de vooruitblik op het EK met onder andere een reactie van mijn coach Aaron McIntosh.